သန္လ်င္ၿမိ့ဳ အေၾကာင္း

TASTY TRIP: သန္လ်င္ၿမိ့ဳ အေၾကာင္း အပိုင္း (၁)

---

---

သန္လ်င္ၿမိ့ဳ အေၾကာင္း အပိုင္း (၂)

---

---

သန္လ်င္ၿမိ့ဳ အေၾကာင္း အပိုင္း (၃)

From: Mizzima Channel - YouTube

Original link - https://www.youtube.com/channel/UCk9f0cLiMmtchQySOogzoig

Read More »

ျမန္မာေက်ာင္းသူ ေသဆုံးမႈ ေျမာက္ကိုးရီးယား အေပၚ မသကၤာေၾကာင္း မွတ္တမ္းက ျပသ

၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၉ ရက္ ဗုံးမကြဲမီွ အာဇာနည္ ကုန္းတြင္ အေလးျပဳရန္ တန္းစီေနေသာ ေတာင္ ကိုးရီးယား ဝန္ႀကီးမ်ား

မၾကာ ေသးမီွက ေတာင္ကိုရီးယား အစိုးရက လုံၿခဳံေရး အဆင့္ အတန္း ေလွ်ာ့ခ် သတ္မွတ္ လိုက္သည့္ သံတမန္ ေရးရာ အမႈတြဲ တခုတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံမွ တရား သူႀကီး တဦး၏ သမီးျဖစ္သူ ေသဆုံး ခဲ့ျခင္းသည္ ေျမာက္ ကိုရီးယားႏွင့္ ပတ္သက္မႈ ရွိသည္ဟု ေတာင္ ကိုရီးယား အစိုးရက သံသယ ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

အဆိုပါ တရားသူႀကီးမွာ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ေတာင္ကို ရီးယား သမၼတ ခြၽန္ဒူးဝမ္ ျမန္မာနိုင္ငံသို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရး ခရီးလာေရာက္စဥ္ အတြင္းတြင္ လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ ေျမာက္ကိုရီးယား ေအးဂ်င့္ကို ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည့္ အတြက္ သူ၏ သမီး ျဖစ္သူ ေသခဲ့ျခင္းသည္ ေျမာက္ကိုရီးယား အစိုးရ၏ လက္တုန႔္ျပန္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေတာင္ကိုရီးယား အစိုးရက သံသယ ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

လုံၿခဳံေရး အဆင့္အတန္း ေလွ်ာ့ခ်သတ္မွတ္ခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာ ၂၃၀၀၀၀ ရွိ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားထဲတြင္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ ဘာလက ဂ်ီနီဗာရွိ ထိုစဥ္က ေတာင္ကိုရီးယား သံအမတ္ႀကီး လီဆန္ေအာက္ က ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး ဦးသိန္းထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ သတင္းပို႔ခဲ့သည့္ သံတမန္ ေၾကးနန္းလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ သံအမတ္ႀကီး ၂ ဦးက ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က ဂ်ပန္နိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ယူေနစဥ္ တရားသူႀကီး၏ သမီးျဖစ္သူ သံသယျဖစ္ဖြယ္ရာ ေသဆုံးခဲ့ရျခင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဒီအမႈက က်ေနာ္တို႔သိနိုင္တာထက္ ပိုၿပီး နက္နဲပါတယ္။ အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ ေနရာမွာ ေျမာက္ကိုရီးယား စီးကရက္ေတြ ေတြ႕ရတာနဲ႕ ေသဆုံးသူဟာ သူမေသခင္ အခ်ိန္ေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသနိုင္ေလာက္တဲ့ ဘယ္လို အရိပ္လကၡဏာေတြမွ မျပသတာေလာက္ပဲ အရိပ္အႁမြတ္ သိခဲ့ရပါတယ္” ဟု သံတမန္ေၾကးနန္းသတင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေၾကာင္း Korea Herald သတင္းဌာနက ဆိုသည္။

ဗုံးကြဲ အၿပီး ေသဆုံး သူမ်ားႏွင့္ အပ်က္ အဆီးမ်ား

Korea Herald သတင္းဌာန၏ အဆိုအရ လုံၿခဳံေရး အဆင့္အတန္းေလွ်ာ့ခ်ခဲ့သည့္ အမႈတြဲတြင္ ေက်ာင္းသူ ေသဆုံးခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားထားျခင္း မရွိဟု သိရသည္။ တရားသူႀကီး၏ သမီးျဖစ္သူ သံသယ ျဖစ္ဖြယ္ရာ ေသဆုံးခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းမွာ ဂ်ပန္နိုင္ငံမွ ေျမာက္ကိုရီးယား ေအးဂ်င့္မ်ား၏ တရားမဝင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား အေၾကာင္း သတင္း ေပးပို႔ရာတြင္ တစိတ္တပိုင္းအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျငင္းဆန္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ တြင္ ေျမာက္ကိုရီးယားက ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ အတြင္းတြင္ ဂ်ပန္နိုင္ငံမွ လူ ၁၃ ဦးကို အတင္း အဓမၼ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ ခဲ့ေၾကာင္း ဝန္ခံခဲ့သည္။ ၁၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္ ေက်ာင္းသူတဦး အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း (ထိုစဥ္ကဦးေနဝင္း ဦးေဆာင္ေနသည့္) ျမန္မာစစ္အစိုးရ သို႔ မဟုတ္ ဂ်ပန္ အာဏာပိုင္မ်ားက တရား သူႀကီး၏ သမီးျဖစ္သူ ေသဆုံးရျခင္းတြင္ ေျမာက္ကိုရီးယားဘက္မွ ပါဝင္ပတ္သက္မႈရွိသည္ ဆိုေသာ ေတာင္ကိုရီးယား ၏ သုံးသပ္ခ်က္ကို သေဘာတူ လက္ခံခဲ့ျခင္း ရွိ မရွိ ဆိုသည္မွာလည္း မရွင္းလင္းေသးပါ။ ေတာင္ကိုရီးယား၏ ေထာက္လွမ္း ေရးမွာ လတ္တေလာႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ အရႈပ္အေထြးျပႆနာ အေျမာက္အမ်ားအတြက္ ပစ္မွတ္တခု ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး သူတို႔ အေပၚ ယုံၾကည္အားကိုးနိုင္မႈမ်ား ထိခိုက္ပ်က္စီးခဲ့ရသလို သူတို႔၏ စြမ္းေဆာင္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမးခြန္းထုတ္မႈမ်ား ျမင့္တက္လာခဲ့ရသည္။

ေတာင္ကိုရီးယား၏ အာဏာရွင္ သမၼတ ခြၽန္ဒူးဝမ္ လက္ထက္တြင္ ေျမာက္ကိုရီးယားႏွင့္ ပတ္သက္မႈရွိသည္ဆိုသည့္ သံသယျဖင့္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံရသူ အေျမာက္အမ်ား ရွိခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္မွ ေတာင္ကိုရီးယား ေထာက္လွမ္းေရးက ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ၿပီး ရယူခဲ့သည့္ မွားယြင္းေသာ ေျဖာင့္ခ်က္အေပၚတြင္ အေျခခံ၍ ဖမ္းဆီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚ ထြက္လာသျဖင့္ ျပစ္ဒဏ္မွ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။

လြတ္လပ္ေရးမရမီ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ အာဇာနည္မ်ား၏ အုတ္ဂူမ်ား ရွိရာ အာဇာနည္ ဗိမာန္တြင္ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြခ်ရန္ လာေရာက္မည့္ ေတာင္ကိုရီးယား သမၼတ ခြၽန္ဒူးဝမ္ကို လုပ္ႀကံရန္ ေရာက္လာသည့္ လူ ၃ ဦးပါ အဖြဲ႕တြင္ ကင္ဂ်င္ဆူး Kim Jin-soo လည္း အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။

သူတို႔က အာဇာနည္ဗိမာန္ ၏ မ်က္ႏွာက်က္ ေပၚ တြင္ ဗုံးကို တပ္ဆင္ထားခဲ့ၿပီး သမၼတ ခြၽန္ဒူးဝမ္က အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔ အလာလမ္း၌ ရွိေနဆဲ အခ်ိန္မွာပင္ အေဝး ထိန္းစနစ္ျဖင့္ ေဖာက္ခြဲခဲ့ၾကသည္။ သမၼတ ခြၽန္ဒူးဝမ္ ေရာက္လာမည္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနသာ ေတာင္ကိုရီးယား အစိုးရ တာဝန္ရွိသူ ၁၇ ဦးေသဆုံး ခဲ့ရာတြင္ ဒုတိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ နိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီးႏွင့္ ကုန္သြယ္ေရး ဝန္ႀကီးမ်ားလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ စာနယ္ဇင္းသမား ၃ ဦး အပါအဝင္ ျမန္မာနိုင္ငံသား ၄ ဦးလည္း ေသဆုံးခဲ့သည္။

ကင္ဂ်င္ဆူးကို ေနာက္ ၂ ရက္အၾကာတြင္ ဖမ္းဆီးရမိခဲ့သည္။ သူက လက္ပစ္ဗုံးကို အသုံးျပဳ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ဘဲ သူ၏ မ်က္လုံး ၁ လုံး၊ လက္ ၂ ဘက္ႏွင့္ ေျခေထာက္ တဖက္ ပ်က္ စီးသြားခဲ့သည္။ သူ ဖမ္းဆီးခံရမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ မီဒီယာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပခ်က္အရ ကင္ဂ်င္ဆူးက ျမန္မာ အာဏာပိုင္ မ်ား ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ၿပီး သူ၏ အမည္ႏွင့္ ကိုရီးယား ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္မွ သူ၏ ရာထူးကိုသာ ေျပာျပခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ ေနာက္ထပ္ ေအးဂ်င့္တဦး ျဖစ္ေသာ ရွင္ကီခ်ဴး Shin Ki-chul မွာ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးစဥ္ ေသဆုံးခဲ့ရသည္။

တတိယေျမာက္လူ ျဖစ္သည့္ ကန္မင္ခ်ဴး Kang Min-chul ကလည္း သူ႕ကို အရွင္ မဖမ္းမိေစရန္ အားထုတ္ခဲ့ေသးေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္ဘဲ လက္တဖက္ဆုံးရႈံးၿပီး အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ ကင္ဂ်င္ဆူးကို ၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ ေသဒဏ္ေပး ကြပ္ မ်က္ခဲ့သည္။ ကန္မင္ခ်ဴးမွာ ေသဒဏ္မွ ကင္းလြတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ေထာင္ဒဏ္ တသက္တကြၽန္း ခ်မွတ္ျခင္းခံရၿပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ အသည္းကင္ဆာေရာဂါ ျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကန္မင္ခ်ဴးမွာ အေၾကာင္း စာအုပ္တအုပ္ ေရးသားခဲ့သူျဖစ္သည့္ ေတာင္ကိုရီးယား အမ်ိဳးသား ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕၏ လက္ေထာက္ ဒါရိုက္တာေဟာင္း ရဂ်ဳံယီ Ra Jong-yil က ထိုစဥ္က ျမန္မာ ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ ျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫႊန႔္၏ အကူအညီျဖင့္ ကန္မင္ခ်ဴးႏွင့္ ေတာင္ကိုရီးယား သံတမန္မ်ား အက်ဥ္းေထာင္ အတြင္းတြင္ ေတြ႕ဆုံခြင့္ရရန္ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫႊန႔္ ရာထူးမွ ျပဳတ္က်ခဲ့သည့္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မွ ထိုသို႔ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံမႈမ်ား ရပ္တန႔္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

အာဇာနည္ဗိမာန္ ဗုံးခြဲတိုက္ခိုက္မႈ အၿပီးတြင္ ျမန္မာနိုင္ငံက ေျမာက္ကိုရီးယား နိုင္ငံ ႏွင့္ သံတမန္ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ ေတာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၀ ႏွစ္မ်ား ေႏွာင္းပိုင္းတြင္မွ ဆက္ဆံမႈမ်ား ျပန္လည္စတင္ခဲ့သည္။ ပုံမွန္ သံတမန္ဆက္ ဆံေရးကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ တရားဝင္ ျပန္လည္စတင္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ တြင္ ထိုစဥ္က ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ တတိယေျမာက္ ရာ ထူးအႀကီးဆုံး အဖြဲ႕ဝင္ ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရေ႐ႊမန္း ဦးေဆာင္ေသာ ျမန္မာ အဆင့္ျမင့္ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕တဖြဲ႕ ေျမာက္ကို ရီးယား နိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ၂ နိုင္ငံ စစ္ေရးအရ ဆက္ဆံမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ ေျမာက္ကိုရီးယား တာဝန္ရွိ သူ မ်ားႏွင့္ နားလည္မႈစာခြၽန္လႊာတခု လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ပါသည္။

(ဧရာဝတီ အဂၤလိပ္ပိုင္းပါ Seamus Martov ၏ Declassified Files Show Seoul Suspected North Korean Hand in Death of Burmese Student ကို ဘာသာျပန္ဆိုသည္)

From : ဧရာဝတီ by Seamus Martov

Originally published at - https://burma.irrawaddy.com/news/2017/05/02/134110.html

Read More »

မေမ့ႏိုင္ေသာ ထိုတစ္ေန႔

(ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု အမွတ္တရ)

ရွစ္ေလးလံုး လူထု အံုႂကြမႈႀကီး မေပၚေပါက္မီွ သီတင္း တစ္ပတ္ခန္႔ အလိုတြင္ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း၌ ႀကိဳတင္ေဖာ္ျပ ခဲ့သည့္ ကာတြန္း ဦးေဖသိန္း၏ ပံု

(၁)

လြန္ခဲ့ေသာ (၂၈) ႏွစ္ ၇-၈-၈၈ (တနဂၤေႏြ)

ကြၽန္ေတာ္ စီးလာေသာ အင္းစိန္ - ဗိုလ္တေထာင္ နံပါတ္ (၈) ဟီးႏိုးကားသည္ ျပည္လမ္း ေပၚ၌ တဂ်ိန္းဂ်ိန္း တေဂ်ာင္း ေဂ်ာင္းေျပးေန၏။ ပံုမွန္ အိမ္စီး ကားငယ္ ဆိုပါက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေျပး ေနမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်ံဳးခ်ံဳးက် ေနေသာ ခရီးသည္တင္ ဟီးႏိုးျဖစ္ ၍ ဆူညံသည့္ ကားစက္သံႏွင့္္ အတူ မွန္တံခါး ႐ိုက္သံမ်ား ေအာ္ ျမည္ ေနျခင္း
ျဖစ္သည္။

ဟီးႏိုး ကားေပၚတြင္ ခရီးသည္ ခုနစ္ ေယာက္၊ ရွစ္ေယာက္ မွ်သာ ပါ သျဖင့္ ယာဥ္ေမာင္းက ဖိေမာင္း ေနဟန္ရွိ၏။ ခရီးသည္ဆင္းမည့္ မွတ္တိုင္ ႀကိဳေမး ထားၿပီးျဖစ္၍ ဒုန္းေျပးေမာင္းေနပံုလည္းရ၏။

အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ကလည္း ရွိေသးသည္။ အျခားမဟုတ္။ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္ေန၍ ျဖစ္မည္ ထင္ပါ သည္။ ကားကို ျမန္ျမန္သိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ ခ်င္ပံု ရေသာ ယာဥ္ေမာင္း ႏွင့္ စပယ္ယာ တို႔သည္ ဗိုလ္တ ေထာင္ေရာက္ေအာင္သာ စိတ္ ထက္သန္ ေနပံု ရေလသည္။

က်န္ သည့္လူမ်ားေကာ၊ ကားေပၚပါ ခရီးသည္အခ်ိဳ႕ကို ေ၀့၀ဲၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အားလံုးမ်က္လံုးမွာ တစ္စံုတစ္ရာကို စိုးရိမ္ပူပန္ေန သည့္အလား ေသာကေငြ႕ကလာ ႐ိုက္၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ အျမန္ျပန္ေရာက္ ခ်င္ပါၿပီ။ မုိး တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ ျပည္လမ္းမထက္ ကားမ်ားက သိသိသာသာ ရွင္းလြန္းေန၏။

လူစည္ကားရာ ဘုန္းႀကီးလမ္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ လာေသာ္လည္း စားေသာက္ဆိုင္ မ်ား၊ ေစ်းဆိုင္မ်ား အေတာ္ေလး ရွင္းေနေၾကာင္း သတိထားမိျပန္ သည္။

တနဂၤေႏြ႐ံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ ၍ လူရွင္း၊ကားရွင္းသည့္ ၾကားထဲ လူအမ်ားသည္ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ အခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ အိမ္ထဲမွ အိမ္ျပင္ သို႔ သိပ္မထြက္ၾက။

အိမ္တြင္း ေအာင္းေနၾကဟန္ရွိပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ကား ေပၚမတက္မီွ ကမာရြတ္ ဘူတာ႐ံု လမ္း၌ ဆံုခဲ့ေသာ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္စုကို သတိရ သြားသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ လိုအတား အဆီးပဲရွိရွိ မနက္ျဖန္ သပိတ္ေမွာက္ ၾကမည္ဟု တက္ တက္ႂကြႂကြ ေျပာေနေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ စကားသံကို ၾကားေယာင္ လာျပန္သည္။

လူ ခ်င္းဆံု ေဆြးေႏြးၿပီး လမ္းခြဲျပန္ လာေသာ အခါ ကမာရြတ္ စံရိပ္ ၿငိမ္ ထိပ္ကစ၍ ျဖန္႔ၾကက္ခ်ထား ေသာ စစ္သံခ်ပ္ကား (ဘရင္း ကယ္ရီယာ)ႏွင့္ စစ္သားမ်ား အ ျပည့္ တင္ေဆာင္ ထားေသာ တီအီးကား အစိမ္းေရာင္ မ်ားကို ျမင္ ခဲ့ရ၏။

လွည္းတန္း မီးပြိဳင့္က အ ျဖတ္ တကၠသိုလ္ ဓမၼာ႐ံု ထဲကေန ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ဘက္ ဆီသို႔ ခ်ိန္ရြယ္ထားေသာ တင့္ကားႀကီး မ်ားကို ျမင္လိုက္ ခ်ိန္မွာေတာ့ ေသြးတို႔ ပြက္ပြက္ ဆူလာသည္။

ထိုျမင္ကြင္းသည္ ယေန႔တိုင္ စြဲ ထင္ေနေသာ ျမင္ကြင္း တစ္ခု လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ဓမၼာ႐ံုတည္း ဟူေသာ ျမင့္ျမတ္သည့္ ပရ၀ဏ္ ထဲမွ လက္နက္ဟူ၍ တုတ္တစ္ ေခ်ာင္း၊ ဓားတစ္လက္မွ် မပါေသာ မိမိတို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားဆီသို႔ ပစ္ မလြဲ ခ်ိန္ထားသည့္ အေျမာက္ႀကီး မ်ားကိုၾကည့္ရင္း အသည္းက နာ လာသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ရစ္၀ဲ လာေသာ မ်က္ရည္စတို႔ကို လက္ ေမာင္းျဖင့္ အသာပြတ္ရင္း အဆို ပါ ဟီးႏိုးေပၚ၌ ဗေလာင္ဆူေ၀ကာ လိုက္ပါခဲ့ရ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ ေတာ့ စိတ္ပူေနေသာ အေမႏွင့္ အစ္မမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။

ထိုေန႔က တစ္ၿမိဳ႕လံုးေျခာက္ ကပ္ေနပါသည္။

(၂)
၈.၈.၈၈(တနလၤာ)

ထိုမနက္က မိုး သဲသဲမဲမဲ မရြာ၊ တဖြဲဖြဲသာ ရြာလ်က္ ရွိေသာ္ လည္း ေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုး အံု႔ ဆိုင္းညိဳ႕မႈိင္း ေနပါသည္။ ႐ံုးျပန္ ဖြင့္သည့္ ရက္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ထဲ ၌ ပံုမွန္ အတိုင္း ျပန္လည္ စည္ကားစ ျပဳလာသည္။

သို႔ေသာ္ လူ တို႔သည္ တစ္ေနရာရာ၌ တစ္ခုခု ျဖစ္လိမ့္ႏိုး၊ ဘယ္ေနရာမွ ဘာေပၚ ထြက္လာ လိမ့္ႏိုးျဖင့္ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္ၾက၏။

တစ္ ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကား တီးတိုးေျပာၾက၏။ ရန္ကုန္လမ္းမ မ်ားေပၚတြင္မူ တူညီေသာ ျမင္ ကြင္းတစ္ခုမွာ စစ္အစိမ္းေရာင္ မ်ား ျပည့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သံ ခ်ပ္ကာ ကားအခ်ိဳ႕ ဘီးလွိမ့္သံႏွင့္ အတူ တ၀ူး၀ူးေမာင္းလာေသာ တီအီးကားတန္းမ်ားကို မျပတ္ ေတြ႕ရေသာ္လည္း သည့္ထက္ပို သည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကိုလူအမ်ား က ငံ့ေမွ်ာ္ေနၾကဟန္ ရွိပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ မေန႔က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ထား သည့္ေနရာသို႔ မေယာင္မလည္ အိမ္မွ လစ္ထြက္ခဲ့သည္။ ထိုေန ရာသည္ သိမ္ျဖဴလမ္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လမ္းေထာင့္ က်န္းမာေရးဦးစီး႐ံုး ေရွ႕ျဖစ္သည္။

အမွန္မွာ ထိုအခ်ိန္ က ကြၽန္ေတာ္တို႔လို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား အမ်ား အျပားသည္ တစုတေ၀းတည္း စုစည္းမႈ မရွိ ေသး။ တစုတေ၀းတည္း စုစည္းရ ေလာက္ေအာင္ လည္း အေျခအ ေနမေပးေသးပါ။

ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုေသာ၊ ဒီမိုကေရစီေရး ေတာင္းဆိုေသာ၊ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သည့္ တကၠ သိုလ္ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုသည္ ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕ငယ္ မ်ားျဖင့္သာ လႈပ္ရွားေနတုန္းျဖစ္ ပါသည္။

မတ္လ ၁၃ ရက္ဖုန္းေမာ္ အေရးအခင္း၊ မတ္လ ၁၅ ရက္ ႏွင့္ ၁၆ ရက္တို႔တြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ ေသာ အင္းလ်ားကန္ေပါင္ႏွင့္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္း ဆီးမႈမ်ား၊ ဇြန္လ၌ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ေျမနီကုန္း မဟာၿမိဳင္ အေရးအ ခင္းမ်ားေၾကာင့္ လက္ရွိတစ္ပါတီ အစိုးရအေပၚ နာၾကည္းေနသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား သည္ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ အစုအေ၀း အဖြဲ႕ကေလးမ်ားျဖင့္ အစိုးရကို အန္တုဖက္ၿပိဳင္ေနဆဲကာလျဖစ္ သည္။

စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားမ်ား၊ ရန္ကုန္ႏွင့္ ဗိုလ္တ ေထာင္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ လႈိင္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမ်ားမွေက်ာင္း သားမ်ား၊ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ႏွင့္ လမ္းမေတာ္
ေဆးတကၠသိုလ္တို႔ မွ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား သည္ ကိုယ့္သက္ဆိုင္ရာ သူငယ္ ခ်င္းအစုအေ၀းေလးမ်ားျဖင့္ အစိုးရကို တတ္စြမ္းသမွ် အန္တုဖက္ ၿပိဳင္ေနျခင္း
ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးပီပီ ထိုလႈပ္ ရွားမႈႀကီးထဲ မလြဲမေသြ ပါ၀င္လာ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းမ်ား ပိတ္လိုက္ ၿပီျဖစ္၍ ၈ ရက္ေန႔မတိုင္မီွ ေန႔မ်ားကမူ ေက်ာင္းသား အစုအဖြဲ႕မ်ားသည္ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ရင္ျပင္၌ စု ေ၀းကာ အစိုးရ ဆန္႔က်င္ လႈပ္ရွား မႈမ်ား ကိုယ္စီေဆာင္ရြက္ ခဲ့ၿပီးျဖစ္ သည္။

ထိုကာလက ေထာက္လွမ္း ေရးကို အလြန္သတိထားရသျဖင့္ အဖမ္းမခံရေလေအာင္ မ်က္ႏွာ ၌ အ၀တ္စည္း၊ နဖူး၌ ခြပ္ေဒါင္းပံု ပါ အနီေရာင္အ၀တ္စကို စည္း ေႏွာင္ ၾကသည္။

ေက်ာင္းသားဆို ပါက အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲ၊ ပုဆိုး ခါးပံုစထဲ ေခြလိပ္ထည့္ထားေသာ ေခါင္းစည္းအနီပါသည္။ လက္ ကိုင္ပ၀ါႀကီးႀကီးတစ္ခုပါသည္။ အဓိက ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားသူ၊ တ စိုက္မတ္မတ္ ေခါင္းေဆာင္ေနသူ အခ်ိဳ႕ရွိေသာ္လည္း အားလံုး မ ခ်ိတ္ဆက္မိေသး။ အမ်ားစုမွာ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္သာ လႈပ္ ရွားေနၾကသည္။

ဤသည္မွာ ရွစ္ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးမတိုင္မီွက အခင္းအက်င္းျဖစ္ပါသည္။

ထိုရက္ပိုင္းအတြင္း ထြက္ လာေသာ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္းပါ ကာ တြန္း ဦးေဖသိန္း၏ ကာတြန္းပံုက လည္း လူေျပာ မ်ားလ်က္ရွိသည္။ သန္မာ၊သန္စြမ္းေသာ ေယာက္်ား ႀကီး တစ္ဦး ႐ုပ္တုက ရွစ္ဂဏန္းမ်ား ျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ ထားသည့္ သံႀကိဳး ကို အားမာန္ ပါပါ ျဖတ္ေတာက္ ေနသည့္ဟန္၊ အစိုးရ၏တင္းက်ပ္ ေသာ စာေပစိစစ္မႈေအာက္မွ လူ ထုလက္ထဲ ေရာက္လာသည့္ ထို ကာတြန္းအေၾကာင္း ေျပာ၍မဆံုး ၾက။

ေရွ႕ေျပးနိမိတ္အျဖစ္လည္း လူေတြကယူဆေနၾကသည္။ (ထို ကာတြန္းပံုကို ယခုျပန္လည္ေဖာ္ ျပလိုက္ပါသည္။) ထိုေန႔ ထိုမနက္ ကမူ လူအမ်ားသည္ ဘယ္ေနရာ တြင္ဘာျဖစ္လာလိမ့္ႏိုးျဖင့္ ေစာင့္ ေမွ်ာ္ေနေသာ္လည္း လႈပ္ရွားမႈ သိသိသာသာ မေတြ႕ရ၍ အခ်ိဳ႕ စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့လာၾကသည္။

စစ္တပ္က လူမဆန္ေအာင္ ပစ္ သတ္ျပထား၍ ေၾကာက္သြားၾက ၿပီေလာဟု သို႔ေလာ သို႔ေလာ ယူဆၾကသည္။ မနက္လင္းခ်ိန္မွ ေန႔မြန္းလြဲအထိ မည္သည့္အျဖစ္ အပ်က္မွ် ေပၚမလာေသာအခါ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားၿပီ ဟု ယူဆသူလည္းမနည္း၊ ဘာမွ် မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဟု တြက္ဆကာ စိတ္၀င္စားမႈ ေလ်ာ့က်လာၿပီး ဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားဘက္သို႔သာ အာ႐ံုလွည့္သြားၾကသည္။

(၃)

လူအမ်ားနည္းတူ ကြၽန္ေတာ္ တို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ စု ရပ္သို႔သာ မေန႔က တိုင္ပင္ထား သည့္ အတိုင္း ေက်ာင္းသားဆယ့္ ေလးငါးေယာက္ ေရာက္လာၾက သည္။

ႏွစ္ေယာက္တြဲ၊ သံုး ေယာက္တြဲ မသိမသာ ျဖန္႔ၾကက္ ေနရာယူ ထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚထိုင္လ်က္၊ အခ်ိဳ႕ကားမွတ္တိုင္မွာ၊ မည္သူမွ် မစလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အထဲက တစ္ေယာက္က စမည္ ဟူ၍ကား သေဘာတူ ထားၾကသည္။

ကြၽန္ ေတာ္တို႔စုရပ္သည္ ၿမိဳ႕ထဲဒက္ထိ မက်ေသာ္လည္း ေနရာေကာင္း ျဖစ္၏။ သာေကတ၊ ေဒါပံု၊ ပုဇြန္ ေတာင္ဘက္က လာရာလမ္းျဖစ္ သလို တာေမြ၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ သဃၤန္းကြၽန္းဘက္က လူူေတြ အတြက္လည္း လမ္းက်၏။ တစ္ဖက္တြင္ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈ အားေကာင္းေသာ ေရေက်ာ္ရပ္ကြက္ရိွသည္။

တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ေရေက်ာ္လမ္းေတြသည္ ေရွာင္၍ တိမ္း၍ အေကာင္းဆံုး။ က်န္းမာ ေရး႐ံုး ေနာက္ဘက္ လမ္းသြယ္ထဲ ၀င္လိုက္႐ံုျဖင့္ ေရေက်ာ္ ရပ္ကြက္ ထဲေရာက္ သြားမည္။

သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က လင့္လာ သည္။ မနက္လင္းကတည္းက ထီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ မတ္တတ္ မတ္တတ္ ျဖစ္ေနေသာ လူႀကီးပိုင္းမ်ား အိမ္သို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳျပန္ သြားၾကၿပီ။

႐ံုး၀န္ထမ္းအခ်ိဳ႕၏ ‘တေဟးေဟး တဟားဟား’ ေနာက္ေျပာင္သံ ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚ လွ်ံက် လာ၏။ ညေနေစ်းသည္ အခ်ိဳ႕ ခင္းက်င္းေရာင္းခ်ရန္ လႈပ္ရွား လာ ၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔အုပ္စု ထဲက တစ္ေယာက္က စတင္ဖို႔ရာ မ်က္ရိပ္ျပေနသည္။သို႔ေသာ္မည္ သူက စ၍ ေဖာက္ခြဲ ရမွန္းမသိ။ ထို စဥ္ သိမ္ျဖဴကုန္းေပၚမွ ကားေတြ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ေမာင္း ဆင္းလာၾကသည္။ ေသခ်ာၿပီ။ တစ္ခုခုျဖစ္္ေနၿပီ။ အျပင္းေမာင္း သြားေသာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚ က စပယ္ယာက ေနာက္ကိုလက္ ညႇိဳး ထိုးျပကာ ‘‘ေက်ာင္းသားေတြ ... ေက်ာင္းသားေတြ’’ဟုေအာ္သြား သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး မ တိုင္ပင္ရဘဲ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ထကာ ပုဆိုးျပင္ ၀တ္သူ၀တ္၊ အိတ္ကပ္ထဲရွိ ေခါင္းစည္း နီကို ထုတ္သူကထုတ္၊ သိမ္ျဖဴကုန္း ေပၚသို႔ အလ်င္စလို သြားလိုသူ တစ္ဦးက ဟန္ျပင္ေန၍ အခ်င္း ခ်င္း လူစု မကြဲေအာင္ တစ္ေယာက္ ႏွင့္တစ္ေယာက္ သတိေပးရ သည္။

ထိုသို႔ သတိေပးေနသည့္ ၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က ‘‘မင္းတို႔ဘာလုပ္ေနၾကတံုး’’ ဟုေျပာကာ ႐ုန္းထြက္ၿပီး ၀ွက္ယူ လာေသာ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို လႊင့္ ထူေလသည္။

၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ၊ လူသံေတြ ေ၀ါခနဲ ညံလာသည္။ တစ္ေယာက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေသာ လွံစြပ္ တပ္ ဂ်ီ-သရီး ေသနတ္ကိုင္ထား သည့္ စစ္သား တစ္ဦးကို လွမ္း ၾကည့္ကာ ‘‘ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး’’ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး ‘‘ဒို႔အေရး’’ဟု သံၿပိဳင္ ပြင့္ထြက္ သြားသည္။

တိုက္ပြဲကား စေခ်ၿပီ။

တိုက္ခန္းမ်ားဆီမွ လက္ခုပ္ သံ‘တေျဖာင္းေျဖာင္း’ ထြက္ေပၚ လာေသာ အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစု အဖဲြ႕ေလးသည္ အစိုးရ ဆန္႔က်င္ ေရး ေႂကြးေၾကာ္ သံမ်ားကို ညီညီ
ၫြတ္ၫြတ္ သံၿပိဳင္ ဟစ္ေႂကြးေန ၾကၿပီျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္မွာပင္ သိမ္ျဖဴကုန္းဘက္၌ ကားမ်ားရွင္း သြားၿပီး ခြပ္ေဒါင္း အလံမ်ား တ လူလူ လႊင့္ထူတက္ လာေသာ လူစု လူေ၀းႀကီး ဘြားခနဲ ေပၚလာ၏။

ေက်ာင္းသားမ်ား ေခါင္းေဆာင္ ေသာ ထိုလူစု လူေ၀းႀကီးထဲ ရဟန္း သံဃာမ်ား ပါ၏။ ရပ္ကြက္ေန ျပည္သူမ်ား ပါ၏။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး မ်ား ပါလာ၏။

လက္လုပ္ လက္စား မ်ားပါ၏။ လူမ်ိဳးကြဲ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ သားမ်ားပါ ပါလာၾက သည္။

၎တို႔သည္ က်ယ္ေလာင္ ေသာေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားကို လက္ သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေအာ္ ဟစ္လာၾကသည္။ သိမ္ျဖဴကုန္း ေပၚမွ အလံုးအရင္းျဖင့္ ဆင္းလာ ေသာ လူထုသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စုရပ္ အနီးရွိလူမ်ားႏွင့္ ေရာေထြး သြားၾကၿပီး ႀကီးမားေသာ အင္အား စုႀကီး ျဖစ္လာသည္။

မိုးကား စဲ သြားေလၿပီ။ ေနကေလးမျပဴတျပဴ လင္းလာခ်ိန္ အလြန္ေကာင္းမြန္ ေသာ အခါသမယတြင္ လူထု အံု ႂကြမႈႀကီး ေပၚထြက္ လာပါသည္။

ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး... ဒို႔အေရး။
တစ္ပါတီစနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး... ဒို႔အေရး။
အာဏာရွင္စနစ္ ... အလိုမရွိ။
ဖက္ဆစ္၀ါဒ ... က်ဆံုးပါေစ။

ဘ၀ဂ္ ညံေအာင္ ထြက္ေပၚ လာေသာ အသံတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း လမ္းထိပ္၌ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ တုန္ ျမည္ဟည္းလ်က္ ရွိသည္။ ေနအိမ္ တိုက္ခန္းမ်ားဆီမွ လူအ မ်ားသည္ အလ်င္ အျမန္ လမ္းမ ေပၚ ေရာက္လာၾကသည္။

႐ံုး၀န္ ထမ္းမ်ားက အေျခအေန အရ ပါ ၀င္ခြင့္ မရေသးေသာ္လည္း ႐ံုး လံုးကြၽတ္ နီးပါး ထြက္လာကာ လမ္းလံုးၫႊတ္မွ် လက္ခုပ္လက္ ၀ါးတီး၍ ေက်ာင္းသားမ်ား ဦး ေဆာင္ေသာ လူထုႀကီးကို အား ေပးေလသည္။

၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ေဖြးေဖြး လႈပ္လႈပ္၊ ႐ုတ္႐ုတ္ သဲသဲ၊ အေသာ မသတ္ႏိုင္ေသာ လူအုပ္ ႀကီးကိုၾကည့္၍ စစ္သား အခ်ိဳ႕ ၾကက္ေသ ေသေနၾကသည္။ မနက္ ပိုင္း ကတည္းက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူ မ်ား ဘာမွ် မျဖစ္ေတာ့ဟု ထင္ေန ခ်ိန္မွ အံ့မခန္းျဖစ္လာ၍ တစ္ ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဘာ ေျပာရမွန္း မသိ။

အေငးသားၾကည့္ ေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဦးေဆာင္ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္၍ အတူ ခ်ီတက္လာ ၾကသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စစ္ သားမ်ားႏွင့္ စစ္ကား မ်ားကို ျမင္ရ ေသာ္လည္း ၎တို႔ကို မည္သို႔ အ မိန္႔ေပး ထားသည္မသိ၊ ပစ္လား ခတ္လား မလုပ္၍ လူစုလူေ၀းႀကီး မွာ အလြန္ ႀကီးထြား လာပါသည္။

ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီး အမွန္တကယ္ျဖစ္လာၿပီဟူေသာ ၀မ္းသာပီတိျဖင့္အားလံုး တက္ ႂကြေနၾကသည္။ ရင္တို႔ လႈိက္ဖို ေနၾကသည္။

အသံမ်ားတုန္ယင္ ေနၾကကာ အခ်ိဳ႕ဟစ္ေႂကြးရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်သည္ အထိ အျမင့္မားဆံုးေသာ စိတ္လႈပ္ရွား မ်ိဳးႀကံဳ ရပါသည္။ (၂၆)ႏွစ္ လံုးလံုး ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ဖိႏွိပ္ မႈမ်ားကို လူထုက မေၾကာက္မရြံ႕ ေတာ္လွန္ လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပ သည္။

တစ္စတစ္စ မ်ားျပားလာ ေသာ လူအုပ္ႀကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လမ္း၊ေအာက္ပုဇြန္ေတာင္လမ္း၊ ကမ္းနားလမ္း၊ ဗိုလ္တေထာင္ ဘုရားလမ္း၊ ထိုမွ အေနာ္ရထာ (ဖေရဇာ) အတိုင္း ျပန္တက္ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမ ဆီ စည္းကမ္းတက် ခ်ီတက္လာ ၾကသည္။

စစ္သားမ်ားသည္ ဤ မွ် မ်ားျပားသည့္ လူထုကို မတား ဆီးၾကဘဲ အေငးသားၾကည့္ေနၾက သည္။ ေနာက္မွ ျပန္သိ ရသည္မွာ ထိုသို႔ေသာ လူစု လူေ၀းႀကီးမ်ိဳး သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ တစ္ေနရာ တည္း ေပၚထြက္ လာျခင္းမဟုတ္။ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ အလွ်ိဳ အလွ်ိဳ ေပၚထြက္ လာရာ အာဏာပိုင္မ်ား ခ်က္ခ်င္း မည္သို႔ ႏွိမ္နင္း ရမည္ မသိ ျဖစ္ သြားပံု ရသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပူး ေပါင္းမိေသာ အစုအ ဖြဲ႕ႀကီးသည္ ေတာင္ဥကၠလာပ ၿမိဳ႕နယ္က စခဲ့ ေၾကာင္း ေနာင္မွ သိရပါသည္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ခ်ီတက္လာ ေသာ ဒီမိုကေရစီ အေရး ေတာင္း ဆိုသည့္ လူစု လူေ၀း ႀကီးမ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္၌ ဆံုၾကသည့္ အခါ လူပင္လယ္ႀကီးျဖစ္သြား သည္။

လူလႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမဆီသို႔ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ၀င္ေရာက္ေဆာင့္ပစ္ၾက သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ က်ယ္ ျပန္႔ေသာ ေနရာႀကီးသည္ ဆႏၵျပ ေတာင္း ဆိုသည့္ လူလႈိင္းလံုးႀကီး မ်ားျဖင့္ တဒဂၤအတြင္း ျပည့္လွ်ံ သြားသည္။ ေနာက္ထပ္လည္း တဖြဲဖြဲေရာက္လာတုန္း။

ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမ၀န္းက်င္ လမ္းမ်ားတြင္မူ စစ္တပ္က လံုၿခံဳေရး အျပည့္ခ် ထားသည္။ သံဆူးႀကိဳး အကာ မ်ားျဖင့္ အထပ္ထပ္ပိတ္ဆို႔ထား သလို လည္စည္းနီစစ္သားေတြက လည္း အျပည့္။ အရာရွိေတြက ေ၀ၚကီေတာ္ကီေခၚ စကားေျပာ စက္မ်ားျဖင့္ သတင္းေတြ ပို႔ေနၾက သည္။

အဓိကျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ တပ္မ(၂၂) တံဆိပ္တပ္ စစ္သား ရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္သည္။ တပ္မ (၂၂) သည္ နာမည္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ကရင္ျပည္နယ္တြင္ တိုက္ပြဲမ်ား ဆင္ႏႊဲေနသည့္ တပ္ျဖစ္၏။ယခုမူ ၿမိဳ႕ႀကီးေပၚေရာက္လာၿပီ။ ေတြ႕ရ သည့္ စစ္သားအမ်ားအျပားမွာ အသက္ျပည့္ပံုမရ၊ ဆယ့္ေလး၊ ငါးႏွစ္မွ်ရွိၾကဦးမည္။

စစ္သား အ ေတာ္မ်ားမ်ားသည္၎တို႔ ထက္ ရွည္လ်ားေသာ လွံစြပ္တပ္ ဂ်ီ-သရီး၊ ဂ်ီ-ဖိုးေသနတ္မ်ားကိုလြယ္ ၿပီး အသင့္အေနအထားျဖင့္ေနရာ ယူထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူထု ႀကီးကား ထိုစစ္သားမ်ားကို မမႈ ေတာ့ၿပီ။

အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာမွ ဒီမို ကေရစီအေရး ေတာင္းဆိုသည့္ ေအာ္သံမ်ားက ေသာေသာညံေန ၏။ ထိုအခိုက္ တမင္းထုပ္ေတြ ကားေပၚတင္ကာ ေရာက္လာၾက သည္။

တစ္စီးၿပီးတစ္စီး...၊ ဆႏၵ ျပေတာင္းဆိုေနသူမ်ားကို လက္ ဆင့္ကမ္းေ၀ငွၾကသည္။ ေက်ာက္ တံတားၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းရွိ တိုက္ ခန္းမ်ား ထက္ကလည္း ထမင္း ထုပ္ေတြ မျပတ္ေရာက္လာသည္။ ညေန ေနေရာင္သည္ ဘယ္ဆီ မသိ၊ အေမွာင္ထုက ခ်င္းနင္း၀င္ ေရာက္လာပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသား တစ္စုသည္ သပိတ္ တပ္ႀကီးႏွင့္ တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳရၿပီးေနာက္ လူစုမကြဲေအာင္ သတိထားေနသည့္ ၾကားကပင္္
ႏွစ္ေယာက္တြဲ၊ သံုးေယာက္တြဲ ကြဲထြက္ သြားၾကသည္။

မ်ားျပား လွေသာ လူေတြၾကားထဲ တစ္ ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ျပန္ေတြ႕ ဖို႔ရာ မလြယ္၊အခ်ိန္က ည ၈ နာရီ နီးလာသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမထဲက လည္း တံု႔ျပန္မႈ တစ္စံု တစ္ရာ မ ထြက္ေပၚေသး။ ဆႏၵျပ လူအုပ္ႀကီး ကား ဇြဲေကာင္းေကာင္းျဖင့္ စခန္း ခ်ေကာင္းေနတုန္း။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ တည္းေန သူငယ္ခ်င္း တို႔သည္ အိမ္ျပန္ၿပီး မနက္ျဖန္မွ သပိတ္ကို ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။

(၄)

ညက ေမာေမာျဖင့္အိပ္ေပ်ာ္ သြားေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထို သူငယ္ခ်င္း ေခါင္းေလာင္းႀကိဳး လာဆြဲမွ ႏိုးေလ၏။ အိမ္ေပၚသို႔အ ေမာတေကာ တက္လာေသာ သူ ငယ္ခ်င္းက ညက မိမိတို႔ျပန္သြား ၿပီး ညဥ့္နက္ခါမွ ဆႏၵျပ လူအုပ္ ႀကီးကို မီးေမာင္းထိုးကာ ေသနတ္ မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္သည့္အေၾကာင္း ေျပာသည္။

တစ္ေန႔လံုးေသြးထြက္ သံယိုတစ္ခုမွ် မျဖစ္ပြားခဲ့ဘဲ ညဥ့္ သန္းေခါင္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွ ရက္ ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္သည့္ လုပ္ ရပ္ကို ၾကားေသာ အခါ ေဒါသ အ လိပ္လိပ္ ထြက္ကာ ေသြးမ်ားပြက္ ပြက္ဆူသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ... လမ္း ေပၚ ထြက္လိုက္ၾကသည္။

တိုက္ပြဲက ေရွ႕မွာေစာင့္ႀကိဳေနေလသည္။

From : By : ခ်မ္းၿငိမ္း

Originally published at - http://www.7daydaily.com/story/72249

Read More »

၇ ရက္ဇူလုိင္ သုိ့မဟုတ္ စစ္အာဏာ႐ွင္ ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္ကို ေမြးဖြားျခင္း

ျမန္မာျပည္ ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပံု သမုိင္းမွာ စစ္ အာဏာ႐ွင္ စနစ္ကို ေက်ာင္းသားေတြ စတင္ ေတာ္လွန္တဲ့ ေန႔ဟာ ၁၉၆၂ ခုနွစ္ျဖစ္ျပီး ေနာက္ပိုင္း ဆက္တုိက္ ေပၚေပါက္ လာတဲ့ ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈေတြ ျပည္သူ့႔ အေရးေတာ္ပံု ေတြကို ေမြးဖြားေပး ခဲ့ပါတယ္။

နွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္က စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ကို တျပည္လံုး အံုၾကြဆန့္က်င္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ လူထုအံုၾကြမႈၾကီးဟာ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္ ၃၀ တ၀ုိက္ကို
ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ရင္လည္း ၁၉၇၄၊ ၁၉၇၅၊ ၁၉၇၆၊ တုိ့မွာ ဦးသန္႔ အေရးအခင္း၊ မိႈင္းရာျပည့္ အေရး အခင္းလို့ သိၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွား မႈေတြကို ဆက္တိုက္ ေတြ့
ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးဟာ ၁၉၆၂ ခုနွစ္ ဇူလုိင္ ၇ ရက္ အေရး အခင္းရဲ့ အဆက္ေတြပါပဲ။

ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရံုး (ေကအန္ယူရဲ့) ဒု-ဥကၠ႒ ေဒးဗစ္သာ့ကေပါဟာ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ အေရးအခင္းကာလမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ပါ တယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦကို အစုိးရစစ္တပ္က မုိင္းေထာင္ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးလုိက္ပံုကို ေဒးဗစ္သာ့ကေပါက ခုလုိေျပာျပပါတယ္။

“အသံက ေျမၾကီးတုန္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ မနၱေလးေဆာင္ကို က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြ မွန္ေတြကြဲတာေပါ့၊ တခ်ဳိ့ဆုိ ေလရိုက္တဲ့ဟာက တခါးေတြ ပဲ့က်တာ ေတြ့ရတယ္။ တကသ အေဆာက္အဦၾကီးကေတာ့ ျပားသြားတာေပါ့၊ တဘက္က အားကစား႐ုံ အမိုးေတြလည္း က်ဳိးတုိးက်ဲတဲေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္၊ ေလဟပ္တဲ့ အ႐ွိန္နဲ့ကိုပဲ အဲသလို ျပင္းထန္တယ္။”

၁၉၆၂ ခုနွစ္ မတ္လမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးနုကို အာဏာသိမ္းျပီး တက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢက စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာကို ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ ကန့္ကြက္ခဲ့တာ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ၇ ရက္ဇူလိုင္ အေရးအခင္း ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္ဆန့္က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ကို ပိုျပီး ေသခ်ာေစခဲ့တယ္လို့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြက ဆုိၾကပါတယ္။

၇ ရက္ ဇူလိုင္မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ေစာသမိန္ထြန္းက “ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္သတ္ေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥကို ပစ္သတ္ရလား ဆိုျပီးေတာ့ တပ္မေတာ္ အေပၚလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ြ့့ံသြားတယ္ဗ်။ နည္းနည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကို ႐ြ့ံတာ” လို့ ေျပာပါတယ္။

“အဲဒီကစျပီး နိုင္ငံေရးထဲ ပါ၀င္လာတာကို။ က်ေနာ္တို့က ေတာခိုဖို့၊ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ဖို့တို့ဆိုတာ အရင္က စိတ္ကူးခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီ 7 july က တြန္းပို့လိုက္လို့ က်ေနာ္လည္း နိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္သြားတာကို။ 7 july က စျပီး ေက်ာင္းသားနဲ့ စစ္အစိုးရက လံုး၀ကို သဟဇာတ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ေက်ာင္းသားေလာကမွာ ေအာက္ေမ့တာက အခြင့္အေရး ရရင္ ရသလို အဲဒီ စစ္အစိုးရကို ေတာ္လွန္မယ္ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာတာဗ်။”

၁၉၆၂ ခုနွစ္ ဇြန္လ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီက အေဆာင္ စည္းကမ္းေတြထုတ္ျပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ကန့္သတ္တာကို မေက်နပ္လုိ့ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းနဲ့ ကန့္ကြက္ဖို့ ေက်ာင္းသားေတြ စီစဥ္ေနတုန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းရဲ့ တပ္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ကြန္ျမူနစ္ေတြလို့ စြပ္စြဲျပီး အၾကမ္းဖက္ ျဖိုခြင္းခဲ့တာပါ။

ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန့မွာ တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ထဲမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၆၂ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဦးအုန္းေက်ာ္က အခုလို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

“က်ေနာ္တို့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပါပဲ ေက်ာင္း ပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ကန့္ကြက္တယ္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ့ လွည့္တဲ့သေဘာေပါ့။ ၁၂ နာရီ တခ်က္ က်ေတာ့ လူေတြလည္း ေမာျပီး အိမ္ျပန္တဲ့ သူေတြက ျပန္ေပါ့။ ဗကသ အီးစီ တခ်ဳိ့ကလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ က်န္ခဲ့တယ္ေပါ့။ သံုးနာရီေလးနာရီေလာက္က်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ႐ုတ္႐ုတ္ျဖစ္တာကို ျမင္ လိုက္ရတယ္။

ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ၀င္ျပီးေတာ့ ရဲက ဗကသ အီးစီေတြကို ဖမ္းေတာ့ ေက်ာင္းသားနဲ့ ရဲနဲ့ အျပန္အလွန္ ခဲနဲ့ေပါက္တာတို့၊ ရဲကလည္း မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ့ ပစ္တာတို့၊
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အဲဒီ မ်က္ရည္ယိုဗံုးကို ျပန္ေကာက္ျပီး ပစ္တာတို့ေပါ့။ ရဲေတြလည္း ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ အဓိပတိလမ္းက မိန္းဂိတ္ၾကီးကို ေက်ာင္းသားေတြက ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။

“ပိတ္လိုက္တဲ့အခါမွာ အရင္က စာတိုက္နားမွာ အ၀ိုင္းၾကီး ႐ွိတယ္။ အဲဒီမွာ ရဲေတြလည္း ထိုင္ၾကတယ္။ စစ္တပ္လည္း ႐ွိတယ္။ အဲဒီလိုနဲ့ ေက်ာင္းသားေရးရာ တာ၀န္႐ွိ သူေတြနဲ့ ေအးေအးေဆးေဆး တရားေဟာတယ္။ စစ္တပ္နဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ညီအစ္ကိုအရင္းေတြပါ။ က်ေနာ္တို့ ေအးေအးေဆးေဆး ဆနၵျပေနတာပါေပါ့ ဒီလို စည္းရံုးေရးသေဘာနဲ့ ေဟာေျပာတယ္ေပါ့။

“ညေန ငါးနာရီခြဲ ေျခာက္နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရတာေပါ့။ အေပၚတက္ျပီး တရားေဟာေနတဲ့သူေတြလည္း ေအာက္ကို ခုန္ခ်ရတာေပါ့။

ပစ္တာကလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္၊ မနၱေလးတို့၊ အမရတို့ (အေဆာင္ေတြဘက္ကို) အစက လွမ္းပစ္တယ္။ အဓိပတိလမ္းမၾကီးကိုက်ေတာ့ တပ္ကေန စခန္းသိမ္းျပီး ၀င္လာတာမ်ဳိး ႐ွိတယ္။ အဲလို ၀င္လာတဲ့အခါမွာ နည္းနည္း မိုးလည္း ခ်ဳပ္သြားျပီ။ တခ်ဳိ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဟိုေျပးဒီေျပးေပါ့။ တခ်ဳိ့ကလည္း ဗကသထဲ ၀င္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲလို ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မီးျဖတ္တယ္ ေရျဖတ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အထိန့္တလန့္နဲ့ ေနၾကတာေပါ့။ သူတို့ကလည္း ၀ိုင္းထားတာေပါ့။ မနက္ မိုးလင္းခါနီး ငါးနာရီ ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ၀ုန္းကနဲဆို အသံၾကားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗကသ ဘက္ကေန မီးခိုးလံုးၾကီးတက္လာေတာ့ ဗကသကို မုိင္းဗံုးနဲ့ ခြဲလိုက္တဲ့ သေဘာေပါ့။”

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ နွစ္ေတြၾကာလို့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကေန ဦးေန၀င္း၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကေန၊ ျမန္မာဆုိ႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီျဖစ္လာတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ မေမ့ခဲ့ၾကပါဘူး။

၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုတင္ေအးက အခုလုိ ေျပာပါတယ္။

“၈၈ မတိုင္ခင္ ဒီေက်ာင္းထဲမွာ လမ္းေၾကာင္းလြွႊဲေပးထားတာေတြ ႐ွိတယ္ဗ်။ ဥပမာ ေဆးသမားျဖစ္သြားဖို့ လမ္းေတြ႐ွိတယ္။ အေပ်ာ္အပါးလုိင္းကို လိုက္မယ့္ လမ္းေၾကာင္းေတြ ႐ွိတယ္။ အရင္တုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢ လႈပ္႐ွားမႈ အရိပ္အေငြ့ေတြက ေပ်ာက္ေနျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာက က်ေနာ္တို့ ရင္ကို လာထိသလဲဆိုေတာ့ 7 july အေရးအခင္းေပါ့။ 7 july လႈပ္႐ွားမႈက နွစ္တုိင္း ေက်ာင္းထဲမွာ လႈပ္လႈပ္႐ွိတယ္။

“က်ေနာ္တို့ မွတ္မိတာ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီနိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ မေရာက္ခင္ေပါ့။ 7 july မတိုင္ခင္ တလမွာ ေက်ာင္းထဲမွာ အ႐ူးအသစ္ေတြ ေရာက္လာတယ္။

မုန့္သည္အသစ္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါေတြက ေထာက္လွမ္းေရးေတြပဲ။ အဲဒီကစျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို့ သတိထားမိလာတယ္။ 7 july နီးလာေလ ပိုျပီးေတာ့ အေစာင့္ အၾကပ္ေတြ မ်ားသလို ျဖစ္လာေလ။ အသံေတြ ပိုထြက္လာေလ။ က်ေနာ္တို့ကို ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈနဲ့ ပတ္သက္ဖို့ အျမဲတမ္းလႈပ္နိႈးေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ေနတယ္။”

ဒီလႈပ္နႈိးမႈ အာဏာ႐ွင္ဆန္က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ကပဲ ၁၉၈၈ ခုနွစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုၾကီးကို ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္လုိ့ ဆုိနုိင္ပါတယ္။

အဲဒီအေရးအခင္းမွာ ဦးေန၀င္းကို ျဖုတ္ခ်နုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ဦးေန၀င္း မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ကေတာ့ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ့ ဆက္႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။

တဘက္မွာလည္း စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္မွန္သမွ်ကို ဆန့္က်င္တဲ့ ေက်ာင္းသား စိတ္ဓာတ္ကလည္း မ်ဳိးဆက္ တဆင့္ျပီးတဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။

၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုနုိင္က အခုလိုေျပာဖူးပါတယ္။

“၁၉၆၂၊ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈနဲ့ ေသြးေျမက်ခဲ့တရတဲ့ မွတ္တမ္းဟာ က်ေနာ္တို့ မေမြးခင္ကတည္းက ျဖစ္လာတာပါ။ က်ေနာ္တို့ လူမွန္းသိလာတတ္စ အ႐ြယ္မွာ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ၀န္းက်င္ေရာက္လာတုိင္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြရဲ့ ေတာက္ေခါက္သံကို က်ေနာ္တို့ ၾကားေနရတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုယ္တိုင္ ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ ငိုရိႈက္သံေတြကို က်ေနာ္တို့ ၾကားေနရတာပဲ။ က်ေနာ္တို့ ၾကီးျပင္းျပီး သိတတ္လာတဲ့ အ႐ြယ္မွာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က အစိုးရက ဒါကို တတ္နုိင္သမွ်ဖံုးဖိျပီး ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို့ ၾကိုးစားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ေတြက ေဖ်ာက္ဖ်က္လို့မရပါဘူး။ ျပည္သူလူထုၾကားထဲကို ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေျပာျပတဲ့ လက္ဆင့္ ကမ္းတဲ့နည္းနဲ့ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငယ္နုေသးေပမယ့္ က်ေနာ္တို့ရဲ့ နွလံုးသားထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြ ရခဲ့တယ္။ ငါတို့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖဳိဳခြင္း ခံလိုက္ရပါလားလို့ ခံစားလိုက္ရတယ္။”

၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈရဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုသြင္လင္းေအာင္က ၇ ရက္ ဇူလုိင္က အျဖစ္အပ်က္ကေန ခုခ်ိန္ထိ သင္ခန္းစာ ယူစရာေတြ ႐ွိေနတယ္လို့ ဆုိပါတယ္။

“စစ္အာဏာ႐ွင္ သ႐ုပ္ေတြ ဆက္႐ွိေနတယ္ အဲဒါကို ဆက္တြန္းလွန္ရဦးမယ္။ အဲဒါေတြကို က်ေနာ္တို့က ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြကို ယံုၾကည္လာေအာင္ ႐ွင္းျပဖို့ က်ေနာ္တို့က တာ၀န္႐ွိပါတယ္။ အဲဒီလို ႐ွင္းျပမယ္ဆိုရင္ ဒီစစ္အာဏာ႐ွင္ ကေနျပီးေတာ့ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ အရက္စက္ဆံုး လုပ္ရပ္က 7 july မွာ ႐ွိေနတာကို။

အဲဒီေတာ့ ဒီ 7 july ကို ျပန္ေဖာ္ထုတ္ျပီးေတာ့ အဲဒီလုပ္ရပ္က ႐ွိခဲ့တယ္၊ အဲလူေတြက စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြ ျဖစ္တယ္၊ တို့အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စကားခ်ဳိခ်ဳိေတြသံုးျပီးေတာ့ အၾကိုက္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနေပမယ့္ တကယ့္သ႐ုပ္ကေတာ့ အဲလိုပဲ ႐ွိတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို့က ျပရမွာကို။

“7 july အပါအ၀င္ ေနာက္ထပ္ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာတဲ့ ဖိနွိပ္မႈေတြကိုပါ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို ႐ွင္းျပရမွာ ျဖစ္တယ္ ဒါေတြက က်ေနာ္တို့က သင္ခန္းစာေတြ ျဖစ္သလို က်ေနာ္တို့ကို ဖိနွိပ္တဲ့သူေတြကို ေလွ်ာ့မတြက္ဖို့အတြက္ တကယ္ကို သတိၾကီးၾကီးထားျပီး ဘယ္လိုတိုက္ဖ်က္ရမယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို့က သင္ခန္းစာယူစရာေတြ အျဖစ္ထားျပီးေတာ့ သံုးေနရလိမ့္မယ္လို့ က်ေနာ္က ယူဆပါတယ္။”

စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ကို မ်ဳိးေစ့ခ်ခဲ့သူ၊ ကြယ္လြန္သူ အာဏာ႐ွင္ၾကီး ဦးေန၀င္းဟာ ၁၉၆၂ ခုနွစ္၊ ၇ ရက္ ဇူလုိင္ အေရးအခင္းကစလို့ ေနာက္ပိုင္း ေပၚေပါက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈေတြ ျပည္သူ့အေရးေတာ္ပံုေတြကို နွိမ္နွင္းျဖိုခြဲခဲ့သလိုပဲ ဦးေန၀င္းရဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္ မ်ဳိးဆက္ေတြကလည္း ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈေတြ၊ ျပည္သူ့ ဒီမုိကေရစီ အေရး လႈပ္႐ွားမႈေတြကို ျပတ္ျပတ္ သားသား နွိမ္နင္း ခဲ့တာ ေနာက္ထပ္ ကမၻာေက်ာ္တဲ့ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေ႐ြွႊ၀ါေရာင္လႈပ္႐ွားမႈ အထိပါပဲ။

တဖက္မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ႐ွိေနသမွ်၊ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္ ႐ွင္သန္ေန သမွ်၊ တပါတီအာဏာ႐ွင္ျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္အာဏာ႐ွင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပါလီမန္အာဏာ႐ွင္မွန္သမွ်၊ အာဏာ႐ွင္ မွန္သမွ်ကို ျပည္သူေတြနဲ့ လက္တြဲျပီး ဆန့္က်င္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီဗြီဘီ by ေနသြင္

Originally published at - http://burmese.dvb.no/archives/158075

Read More »

စဝ္ေက်ာက္ဝ္မိန္း – ရွမ္းမင္းသားမွသည္ ဦးထုပ္ခ်ဳပ္သမားဆီသို႔

စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္းႏွင့္ စ၀္စိန္ျမ (S.H.A.N)

က်မ၏ ဦးေလးျဖစ္သူ စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္း အဂၤလန္ႏုိင္ငံ၊ ဘာမင္ဂမ္ ၿမိဳ႕တြင္ ဧၿပီလ ၁၀ ရက္ေန႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ အသက္ ၉၅ ႏွစ္အရြယ္ ရွိၿပီး ၁၈၇၄ ခုႏွစ္မွ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္အထိ က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ ေစာ္ဘြားႀကီး စ၀္ကြမ္ေက်ာက္၀္၏ ေနာက္ဆုံး အသက္ရွင္က်န္ရစ္ေသာ သားျဖစ္သည္။

ေမြးခ်င္း ၁၉ ေယာက္အနက္ ၁၈ ေယာက္ေျမာက္ျဖစ္ေသာ စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္းသည္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈ သုိ႔မဟုတ္ အာဏာကို အနည္းငယ္မွ်သာ အေမြဆက္ခံႏိုင္ခဲ့ၿပီး သူ၏ ကြယ္လြန္မႈမွာလည္း သတင္းတပုဒ္ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကင္နာတတ္၍ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္သည့္ အမ်ိဳးသားတေယာက္ျဖစ္ေသာ၊ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္းၿပီးေနာက္ မတရားဖိႏွိပ္မႈမ်ား ခံစားခဲ့ရကာ တုိင္းျပည္မွ ထြက္ခြာသြားခဲ့ရေသာ သူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာျပဖို႔ေတာ့ ထိုက္တန္ခဲ့ပါသည္။ အနည္းဆုံးအေနျဖင့္ မေ၀းေသးေသာ အတိတ္က ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရွိခဲ့သည္ကုိ အမွတ္ရေစရန္အတြက္ စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္း၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာျပသင့္ပါသည္။

စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္း ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ ကာလသည္ က်ဳိင္းတုံၿမိဳ႕ အဖြံ႔ၿဖိဳးဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရွမ္းနယ္ ၃၃ နယ္တြင္ အႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕သည္ သံလြင္ျမစ္ ဧရိယာတေလွ်ာက္ အမ်ားဆုံး ေနရာယူထားၿပီး ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈ၏ အဓိက အရင္းအျမစ္မွာ ဘိန္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဘိန္းကုိ ဥပေဒအရ တားျမစ္တားျခင္းမရွိပါ။ သူ၏ ဖခင္ျဖစ္သူ ေစာ္ဘြားႀကီးက ခမ္းနားႀကီးက်ယ္စြာျဖင့္ မဟာရာဂ်ာ ပုံစံ ေဟာ္နန္းတြင္ ဇနီး ၆ ဦးႏွင့္အတူ ေနထုိင္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၿဗိတိသွ်တို႔က တုိက္ခုိက္ သိမ္းပုိက္ခဲ့ေသာ္လည္း တျခား ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား ကဲ့သုိ႔ပင္ သူ၏ကုိယ္ပုိင္နယ္ကို ဆက္လက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ရထားခဲ့ပါသည္။

ေစာ္ဘြားႀကီး စ၀္ကြမ္ေက်ာက္၀္၏ တတိယ ဇနီးျဖစ္သူ နန္းဘိုသီေလာင္၀္က စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္းကုိ ေမြးဖြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕ရွိ အေမရိကန္ ႏွစ္ျခင္းသာသနာျပဳေက်ာင္းတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၂ ႏွစ္ၾကာေအာင္ ကုိရင္ ၀တ္ခဲ့ၿပီး မိခင္ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ Tai Khuen (ထုိင္းေျမာက္ ဘာသာစကားႏွင့္ ဆင္တူေသာ) ကုိ အေရး အဖတ္ သင္ၾကားခဲ့ပါသည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရွိ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား၏ သားသမီးမ်ား အတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေက်ာင္းတြင္လည္း တက္ေရာက္ သင္ၾကားခဲ့သည္။

ေစာ္ဘြားမိသားစုမွ ေမြးခ်င္းမ်ား ယွဥ္ၿပိဳင္မႈတြင္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစရာမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ သူ၏ အစ္ကုိအႀကီးဆံုး ျဖစ္ေသာ စပ္၀္ေကာင္တုိင္း နန္းတက္ၿပီး မၾကာမီ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္တြင္ ၀မ္းကြဲတေယာက္၏ လုပ္ႀကံျခင္းကုိ ခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသတ္ခံခဲ့ရေသာ ေစာ္ဘြား၏ အသက္ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ရွိ သားျဖစ္သူ စ၀္စုိင္းေလာ၀္က က်ိဳင္းတုံၿမိဳ၏ ေနာက္ဆုံး ေစာ္ဘြား ျဖစ္လာခဲ့သည္။

၁၉၉၁ တြင္ ၿဖိဳခ် ခံလိုက္ရေသာ က်ိဳင္းတုံ ေဟာ္နန္း (S.H.A.N)

ဒုတိယ ကမာၻစစ္ အတြင္း ဂ်ပန္မ်ား က်ဴးေက်ာ္ ၀င္ေရာက္ျခင္းႏွင့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ က်ိဳင္းတုံကုိ ထုိင္းက သိမ္းပုိက္ ခဲ့ျခင္းမ်ားကို စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္း ေတြ႔ႀကံဳ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရသည္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ သေဘာ တူညီခ်က္ တခုအရ က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕ကုိ ဂ်ပန္က ထုိင္းလက္သို႔ ေပးအပ္ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထုိင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး Phibulsongkram ၏ အမိန္႔ အရ ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ားက ရွမ္းမ်ားကုိ ေခတ္မီွ လာေစရန္ အႀကီး အက်ယ္ အားထုတ္ ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ား ဦးေလး ျပန္ေျပာ
ျပေနသည္ကို က်မ မွတ္မိေန ပါေသးသည္။

“သူတုိ႔က ငါတုိ႔ကို ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဖိနပ္ စီးခုိင္းတယ္။ ငါ့ညီမေတြလည္း ဆံပင္ေတြ ျဖတ္ခုိင္းၿပီး ေကာက္ခဲ့ ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး စကတ္ေတြ ၀တ္ခုိင္းတယ္။ လူေတြ ကြမ္းစားတာကုိ ရပ္ဖုိ႔ အတြက္လည္း ကြမ္းပင္ေတြကုိ ခုတ္ပစ္တယ္” ဟု သူက ေျပာျပသည္။

စစ္ၿပီးသြားေနာက္ ရွမ္းလူမ်ိဳးတို႔ မူလ အတိုင္း ျပန္ေန ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထုိင္း ရြံ႕မုန္းစိတ္က က်န္ရွိေန ခဲ့ပါသည္။ ပင္လုံ ညီလာခံ မက်င္းပမီွ British War Enquiry Commission က ထုိင္းႏုိင္ငံ လက္ေအာက္တြင္ ေနခ်င္ သလားဟု ေမးေသာ အခါ က်ိဳင္းတုံ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျငင္းပယ္ ခဲ့ၾကပါသည္။

စစ္ၿပီးခါနီးအခ်ိန္တြင္ ေမာက္မယ္ေစာ္ဘြား မိသားစုမွ စ၀္စိန္ျမႏွင့္ စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္း လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕ရွိ စကၠဴျပဳလုပ္ေသာ ဂ်ပန္ကုမၸဏီတခုတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။

ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕ကုိ မဟာမိတ္တပ္မ်ားက စတင္ ဗုံးႀကဲေသာအခါ ေတာထဲတြင္ပုန္းရန္ မိသားစုကုိ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္မ်ားအား တုိက္ရန္ အေမရိကန္ (၁၀၁) တပ္ဖြဲ႔ ႏွင့္ ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။

စစ္ၿပီးေနာက္ စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္းသည္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ ဥပေဒပညာ သင္ၾကားခဲ့ၿပီး က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕၏ ရာဇ၀တ္ တရားသူႀကီး ျဖစ္လာကာ တူျဖစ္သူ ေစာ္ဘြား စ၀္စုိင္းေလာ၀္အား စီမံခန္႔ခြဲအုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ ကူညီခဲ့သည္။ တရုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ႀကီးစုိးလာၿပီးေနာက္ ကူမင္တန္တပ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ထြက္ေျပးလာေသာအခါ က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕၌ ႐ႈပ္ေထြးေသာ အေျခအေနမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။

ကူမင္တန္တပ္မ်ားကုိ တုိက္ထုတ္ရန္ ျမန္မာတပ္မ်ား ပထမဆံုး အေနျဖင့္ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ စစ္ဆင္ေရးကုိ ကိုယ္တိုင္ ႀကီးၾကပ္ရန္ စစ္တပ္အႀကီးအကဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္း လည္း ေရာက္ရွိ လာခဲ့သည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္း၏ ယာဥ္တန္း တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕အနီးတြင္ ကူမင္တန္တပ္မ်ား၏ တုိက္ခုိက္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္း အနာတရ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း က်ိဳင္းတုံ ေရာက္ေသာအခါ သူ႔ကို သတိမေပးခဲ့သည့္ အတြက္ က်မ၏ ဦးေလးမ်ားကို ေဒါသတႀကီး အျပစ္ တင္ခဲ့သည္။

ေနာက္တႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းက အိမ္ေစာင့္အစုိးရကုိ ဦးေဆာင္ခ်ိန္တြင္ စစ္တပ္၏ တရားမွ်တမႈ ဆိုသည္ကို စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္း စတင္ ထိေတြ႔ခဲ့ရသည္။ လာရႈိးတြင္ ရွိေနစဥ္ သူ၏ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သားျဖစ္သူ စီးလာေသာ စက္ဘီးကုိ ျမန္မာစစ္တပ္မွ ဂ်စ္ကားတစီးက တုိက္မိခဲ့သည့္အတြက္ ကေလး၏ ဦးေခါင္းတြင္ ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့သည္။

စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္းက လုိင္စင္မရွိဘဲ ထုိကားကုိ ေမာင္းလာေသာ တပ္ၾကပ္ႀကီးအား တရားစြဲ ခ်င္ေသာ္လည္း လားရႈိးမွ ရဲအရာရွိတဦး ျဖစ္ေသာ ေယာက္ဖျဖစ္သူက စစ္တပ္သည္ တို႔ထိ၍ မရႏိုင္သည့္အရာ ျဖစ္လာေနသည့္ အတြက္ အခ်ိန္ မျဖဳန္းရန္ တားျမစ္ခဲ့သည္။

စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္း ကုိယ္တုိင္လည္း တရားမွ်တမႈ ရွိေအာင္ အၿမဲတမ္း ႀကိဳးစားေနထုိင္ခဲ့သည္။ တရားသူႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေသာ ၁၃ ႏွစ္အတြင္း ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ျခင္းကုိ ေရွာင္ရွားခဲ့သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းက အာဏာသိမ္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ရွမ္းေစာ္ဘြား မိသားစုမ်ားႏွင့္ အတူ အဖမ္းခံရခ်ိန္၌ ထိုအခ်က္ကိုပင္ အေၾကာင္းျပဳ၍ စစ္တပ္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္းကို စြဲခ်က္တင္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။

သူ၏အစ္ကို ၃ ေယာက္ႏွင့္ တူျဖစ္သူ ေစာဘြား စ၀္စုိင္းေလာ၀္တုိ႔ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ ၇ ႏွစ္ နီးပါး ေနခဲ့ရသည္။ စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္းကိုမူ တရားသူႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ လူသတ္မႈ ၂ မႈတြင္ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ အေရးယူႏိုင္ရန္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက အမွားရွာေဖြရန္ ႀကိဳးစားေနစဥ္အတြင္း စစ္တပ္က ဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္း အက်ဥ္းခ် ထားခဲ့သည္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ သူတို႔က မွားယြင္းမႈရွိေၾကာင္း သက္ေသ အေထာက္အထား မရွာႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ ေနာက္ ၁ ႏွစ္ၾကာသည့္ အခ်ိန္တြင္ စ၀္ေက်ာက္မိန္း ျပန္လြတ္လာခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း တျခားေစာ္ဘြား မိသားစု၀င္မ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ သူ႔ကို က်ိဳင္းတုံတြင္ ေနထုိင္ခြင့္မျပဳခဲ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဇနီး ႏွင့္ ကေလး ၅ ေယာက္ တို႔ကိုေခၚ၍ ေတာင္ႀကီးသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ လာခဲ့ ရကာ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ဇနီးျဖစ္သူက သုိးေမႊးထုိး၍ ၀င္ေငြရေအာင္ ရွာေဖြစဥ္ စ၀္ေက်ာက္မိန္းက ဦးထုပ္မ်ား ခ်ဳပ္ၿပီး ေရာင္းရန္အတြက္ အပ္ခ်ဳပ္စက္ အသုံးျပဳပုံကုိ သင္ယူ ခဲ့သည္။

စ၀္ေက်ာက္မိန္းသည္ သူ၏ ဇာတိၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ က်ိဳင္းတုံသို႔ ေနာက္ထပ္ ျပန္မေရာက္ေတာ့ပါ။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားက က်ိဳင္းတုံ ေဟာ္နန္းကုိ ရုံးတရုံးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းပစ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ အၿပီးတိုင္ ၿဖိဳဖ်က္၍ ထုိေနရာတြင္ ဟိုတယ္ တခု တည္ေဆာက္ ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ ျပဳလုပ္ ခဲ့ျခင္းကုိ အမ်ားစုက ရုိးရာယဥ္ေက်းမႈအား ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ဖ်က္ဆီး ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ျမင္ၾကသည္။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္က က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕တြင္ ႀတိဂံေဒသတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ အေရွ႕ပုိင္း ခံတပ္အျဖစ္ တည္ေထာင္ခဲ့ရာတြင္ ပထမဆုံး တုိင္းမွဴးမွာ အနာဂတ္တြင္ သမၼတျဖစ္လာေသာ ဦးသိန္းစိန္ ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္းႏွင့္ ဇနီးျဖစ္သူတုိ႔သည္ ၎တုိ႔၏ အငယ္ဆုံးသမီးႏွင့္ အတူေနထုိင္ရန္ အဂၤလန္သုိ႔ သြားခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ မည့္သည့္အခါမွ် ျပန္မလာၾကေတာ့ပါ။

စ၀္ေက်ာက္၀္မိန္း အတြက္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ ျပဳလုပ္သည့္ အခမ္းအနားကုိ ဇြန္လ ၂၉ ႏွင့္ ၃၀ ရက္ တို႔တြင္ လြန္ခဲ့ေသာ ၈၅ ႏွစ္ခန္႔က သူ ရဟန္း၀တ္ ခဲ့ဖူးေသာ က်ိဳင္းတုံၿမိဳ႕ ရွိ Wat Ho Khoang ေက်ာင္း၌ က်င္းပ သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။

(Shan Herald Agency for News တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ Pippa Curwen ၏ Obituary of Sao Kiaomurng (1920-2016): From prince to hat-maker ကို ႏိုင္မင္းသြင္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္။)

ဧရာ၀တီ by Hsu Wai Linn

Originally published at - http://burma.irrawaddy.com/article/2016/06/28/117206.html

Read More »

ဟသၤာတၿမိ့ဳရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တည္းခို ခဲ့ဖူးသည့္ အိမ္

ဟသၤာတၿမိ့ဳသို႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း တိမ္းေရွာင္ရင္း တည္းခို ခဲ့ဖူးသည့္ အိမ္သည္ ဟသၤာတၿမိဳ႕ နတ္ေမာ္လမ္း ဦးေအာင္ျမတ္ေက်ာ္ တန္ေဆာင္း မ်က္ေစာင္း ထိုးတြင္ တည္ရွိသည္။

ထုိအိမ္သည္ သက္တမ္း ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ခန္႔ ရွိျပီျဖစ္ေသာ ဟသၤာတ ဦးျမ အိမ္ပင္ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တည္းခိုဖူးေသာ ေနာက္ထပ္ တစ္အိမ္လည္း ရွိပါ ေသးသည္။ ထိုအိမ္ကား ဟသၤာတ ေစ်းေဟာင္း၏ ေထာင့္နားက သခင္ စိန္ဦး အိမ္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ဧရာဝတီ ျမစ္ေရ တိုက္စားမွဳေၾကာင့္ အဆိုပါ အိမ္ႏွင့္ အတူ ဟသၤာၿမိဳ႕ တစ္အခ်ဳိ႕ တစ္ဝက္မွာ ဧရာဝတီျမစ္ေရထဲ ပါသြားျပီး ယခုအခါ ေသာင္ျပင္သာ ရွိေတာ့သည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေတာ့မည္။

သမိုင္းေၾကာင္း အရ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဟသၤာတျမိဳ႕သို႔ ၄ႀကိမ္ထက္ မနည္း လာေရာက္ခဲ႔ဖူးေၾကာင္း သိရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တည္းခိုခဲ့ဖူးသည့္ ဟသၤာတဦးျမအိမ္အေၾကာင္း ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ သမိုင္းကို ျပန္လည္ေဆြးေႏြးရေပလိမ့္မည္။

ထိုအခ်ိန္ကား ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္တြင္ က်ေရာက္ေနျပီး လြတ္လပ္ေရးရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည့္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ဧရာဝတီတိုင္းရွိ ဇလြန္ၿမိဳ႕သို႔ ညီလာခံတက္ေရာက္ရန္ ဒို႕ဗမာအစည္းအရံုး ႒ာနခ်ဳပ္ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဇလြန္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။

ညီလာခံအၿပီး ရန္ကုန္သို႕အျပန္တြင္ ေဒါင့္ႀကီး႐ြာသို႔ ဒို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ တရားပြဲတခု က်င္းပခဲ့သည္။

ထိုတရားပြဲတြင္ သခင္တင္ေမာင္(က်ံဳမေငး)တရားေဟာအၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္း အလွည့္ေရာက္၍ ၁၀ မိနစ္ခန္႕ စကားေျပာေနစဥ္ ပုလိပ္အရာရွိတဦး ဝင္ေရာက္လာၿပီး ႏို႕တစ္စာတခု လာေပးသည္။

အဆိုပါ ႏို႕တစ္စာတြင္ ဟသၤာတရာဇဝတ္ဝန္ႀကီး မစၥတာ ေဇးဗီးယားက "ခ်င္းေတာင္နယ္ အေၾကာင္းမ်ား ႏိုင္ငံေရး တရားပြဲမ်ားတြင္ ထည့္မေဟာရ။ ေဟာလွ်င္ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒအရ အေရးယူမည္ " ဟု ပါရွိသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းက ႏို႔တစ္စာကို ပရိသတ္အား ဖတ္ျပၿပီး၊ “ကဲ ခ်င္းေတာင္နယ္မွာ ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သိၾကရဲ႕လား၊ ဒီကိစၥကို က်ဳပ္ေမ့ေနတယ္။ အခုႏို႕တစ္စာ ေရာက္လာမွ သတိရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ခ်င္းေတာင္နယ္အေၾကာင္း သိခ်င္ၾကသလား” ဟု ေမးလုိက္ရာ ပရိသတ္က “သိခ်င္တယ္၊ သိခ်င္တယ္” ဟု ဝိုင္းေအာ္ၾကသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းလည္း ခ်င္းေတာင္နယ္ အေၾကာင္းကို စံုလင္စြာ ေဟာျပပါေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်င္းေတာင္နယ္၌ သခင္ဝမ္းသူေမာင္မွာ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႕၏ ႏွိပ္စက္ၫႇဥ္းပန္း ခံေနရ၍ ႏိုင္ငံေရး အသင္းအဖြဲ႕မ်ားတြင္ နယ္ခ်ဲ႕သမားက လူနည္းစု ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အား ႏွိပ္စက္ေနသည္ကို အေရးတယူ ေတာင္းဆိုေပးေသာ အသင္းမွာ ထိုအခ်ိန္က တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသာ ရွိခဲ့သည္။

ေဒါင့္ႀကီးတရားပြဲ ၿပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း၊ တရားေဟာခဲ့သည့္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္တင္ေမာင္(က်ံဳမေငး)အား ဟသၤာတရာဇဝတ္ဝန္ႀကီးက ကာကြယ္ေရး ဥပေဒႏွင့္ ဖမ္းဆီးဝရမ္း ထုတ္လိုက္ေလသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္တင္ေမာင္တို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ ဟသၤာတၿမိဳ႕ နတ္ေမာ္လမ္း ဦးေအာင္ျမတ္ေက်ာ္တန္ေဆာင္း မ်က္ေစာင္းထိုးရွိ ဟသၤာတဦးျမအိမ္တြင္ တစ္ညတာ သြားေရာက္ ပုန္းေရွာင္ရေလသည္။

ထို႕ေနာက္ ယုန္သလင္းရြာရွိ မန္းဘခိုင္ႏွင့္ ျမန္မာပုလိပ္အရာရွိႀကီး တစ္ဦး၏ အကူအညီျဖင့္ ဧရာဝတီျမစ္အားျဖတ္ကူးကာ ဟသၤာတျမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္းသို႕ေရာက္ရွိျပီး ထိုမွတစ္ဆင့္ ေတာလမ္းခရီးျဖင့္ သာယာဝတီျမိဳ႕သို႔ ထြက္ေျပးေရာက္ရွိသြားသည္။ သာယာဝတီၿမိဳ႕မွတစ္ဆင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၅၃ လမ္းရွိ အိမ္တအိမ္တြင္ ပုန္းေအာင္းေနခဲ့ရသည္။

၁၂-၇-၁၉၄ဝ ေန႔တြင္ ဟသၤာတရာဇဝတ္ဝန္ မစၥတာ ေဇးဗီးယားက သခင္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဆီရမိေအာင္ သတင္းေပးႏိုင္လွ်င္ ဆုေတာ္ေငြ ၅ က်ပ္ေပးမည္ဟူ၍ ဆုေငြထုတ္ေလေတာ့သည္။

ဟသၤာတတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တည္းခဲ့သည့္ အိမ္ရွင္ ဟသၤာတဦးျမသည္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ႏွင့္ တို႕ဗမာအစည္းအရံုးအဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးျဖစ္ျပီး ဟသၤာတခ႐ိုင္ ေတာင္ပိုင္းအမတ္လည္းျဖစ္ကာ မဟာသီရိသုဓမၼဘြဲ႕ရရွိခဲ႔ဖူးသည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းက ဟသၤာတဦးျမအား "ဦးေလးျမ" ဟု တစ္႐ိုတစ္ေသ ေခၚေဝၚသံုးစြဲခဲ့သည္။

ဆုေငြ ၅က်ပ္ ထုတ္ခံရ၍ ရန္ကုန္၌ ပုန္းေရွာင္ေနရစဥ္၊ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး ေခါင္ေဆာင္မ်ားမွာ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနၾကသည္။

သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္း စေသာ သူမ်ားမွာ ေထာင္ထဲတြင္ ရွိၾကၿပီး သခင္ျမ၊ သခင္လွေဘာ္၊ သခင္လွေဖ (ဗိုလ္လက်္ာ)၊ သခင္တင္ေမာင္ စသည္တုိ႕ အျပင္မွာ က်န္ခဲ့ၾကေလသည္။

ကိုလိုနီေခတ္၊ စစ္ႀကိဳေခတ္၊ စစ္ၿပီးေခတ္တစ္ဝိုက္က ဟသၤာတခ႐ိုင္၌ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားတက္ႂကြသူ မ်ားစြာေပၚထြက္ခဲ့ဖူးသည္။

ထိူသူမ်ားမွာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႀကီးကို ထူေထာင္ခဲ့သူမ်ားမွ တစ္ဦးအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ ဝန္ႀကီးေဟာင္း သခင္ဗစိန္၊ မန္းဘခိုင္၊ ဖဆပလ ခ႐ိုင္ဥကၠ႒ေဟာင္း ဦးသန္းတင္၊ ဝန္ႀကီး ဟသၤာတဦးျမ၊ ဝန္ႀကီး သခင္ခ်စ္ေမာင္ (ျမန္ေအာင္)၊ ဝန္ႀကီးေစာေအာင္ပ၊ အလံနီ ဗိုလ္ ေအာင္မင္း အစရွိသည္တို႕ ျဖစ္ၾကသည္။

မွီျငမ္းကိုးကား-
(၁)ဟသၤာတဦးျမ၏ ေျမးသမက္ ဦးျမင့္စိန္ေျပာျပခ်က္
(၂) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမိုင္းေၾကာင္းမ်ား

မဇၩိမသတင္း by mizzima

Originally published at - http://mizzimaburmese.com/article/11175

Read More »

ပင္လံုစာခ်ဳပ္ (၁၂-၂-၁၉၄၇)

Photo-htetaungkyaw.net
ျမန္မာျပည္ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီမွ အဖဲြ႔၀င္ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ စပ္ဖမ်ား အားလံုးတို႔ အျပင္ ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား၊ ကခ်င္ေတာင္ တန္းေဒသ မ်ားႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္း ေဒသတု႔ိမွ ကုိယ္စားလွယ္ မ်ားတုိ႔ တက္ေရာက္ ၾကေသာ ပင္လံု ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပသည့္ အစည္း အေ၀းႀကီး တစ္ရပ္္ ၾကားျဖတ္ ျမန္မာ အစိုးရႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ပူးေပါင္းျခင္း အားျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ခ်င္းတို႔သည္ လြတ္လပ္ေရးကို ပိုမို၍ လ်င္ျမန္စြာ ရရွိလိမ့္မည္ဟု အစည္း အေ၀းတက္ ေရာက္သူ အဖဲြ႔၀င္တို႔သည္ ကန္႔ကြက္သူ မရွိဘဲ ေအာက္ပါအတိုင္း သေဘာတူညီၾ ကေလသည္။

၁။ ေတာင္တန္းသားမ်ား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအဖဲြ႕ (တစ ညဖ)၏ ႀကိဳးကိုင္အဖြဲ႕ကုိယ္စားလွယ္မ်ား၏ ေထာက္ခံခ်က္အရ ေတာင္တန္းသားမ်ား၏ ကိုယ္စားလွစ္တစ္ဦး ကုိ ဘုရင္ခံကေရြးခ်ယ္၍ နယ္စပ္ေဒသမ်ားကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆာင္ရြက္ရန္အတြက္ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ခန္႔ထားရမည္။

​၂။ ဤအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ကုိ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ တြင္ ဌာနလက္ကိုင္မရွိ ေကာင္စီ ၀င္တစ္ဦးအျဖစ္ခန္႔ထား၍ ကာ ကြယ္ေရးႏွင့္ ျပည္ပကိစၥရပ္မ်ား တြင္ ထံုးနည္းဥပေဒအရ အမႈ ေဆာင္ေကာင္စီ၏ အာဏာလက္ ေအာက္သုိ႔ ေရာက္ရွိသည့္နည္းတူ နယ္စပ္ေဒသကိစၥမ်ားကိုလည္း အမႈေဆာင္ေကာင္စီ၏ အာဏာ ေအာက္သုိ႔ေရာက္ရွိေစရမည္။ ဤနည္းလမ္းမ်ားအတုိင္း နယ္စပ္ ေဒသဆုိင္ရာ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ အား အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အာဏာကုိ ေပး အပ္ရမည္။

၃။ အဆိုပါအတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္ကို ၎ႏွင့္ လူမ်ိဳးခ်င္းမတူ ေသာ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံႏွစ္ဦးက ကူညီေစရမည္။ ေရွးဦးစြာဒုတိယ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးတို႔သည္ ၎တို႔အသီးသီး သက္ဆုိင္သည့္ နယ္မ်ား၏ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆာင္ ရြက္ရန္ျဖစ္၍ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ မွာ အျခားနယ္စပ္ေဒသအားလံုး တုိ႔၏ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ ေစရန္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ထံုး နည္းဥပေဒအရ တဲြဖက္တာ၀န္ယူ ရသည့္မူအတိုင္း ရြက္ေဆာင္ေစ ရမည္။

၄။ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္သည္ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ အဖဲြ႕ ၀င္လူႀကီးအေနျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသ မ်ား၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ကုိယ္ စားလွယ္အျဖစ္ ပါ၀င္ရမည္ျဖစ္ ေသာ္လည္း ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ နယ္စပ္ေဒသမ်ား ႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ အမႈ ေဆာင္ေကာင္စီတြင္ တက္ေရာက္ ႏုိင္ခြင့္ရွိေစရမည္။

၅။ အထက္တြင္ သေဘာတူ ညီသည့္အတုိင္း ဘုရင္ခံ၏ အမႈ ေဆာင္ေကာင္စီကုိ တုိးခ်ဲ႕မည္ျဖစ္ ေသာ္လည္း နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုခံ စားေနရေသာ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆုိ တစ္စံုတစ္ရာလက္လြတ္ေစရန္ အဆိုပါေကာင္စီက ျပဳလုပ္ျခင္းမ ရွိေစရ။ နယ္စပ္ေဒသမ်ားအတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာခုိင္ႏႈန္းအျပည့္ ရွိေစရမည္ဟူေသာမူကို သေဘာ တူညီၾကသည္။

၆။ ပူးေပါင္းထားၿပီးသည့္ ျမန္မာျပည္အတြင္း သီးသန္႔ကခ်င္ ျပည္နယ္တစ္ခု နယ္နိမိတ္သတ္ မွတ္၍ တည္ေထာင္ရန္ ျပႆနာ မွာ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤကဲ့ သို႔ သီးျခားျပည္နယ္တစ္ခုထားရွိ သင့္ေၾကာင္းကို သေဘာတူညီၾက သည္။ ဤရည္ရြယ္ခ်က္ အထ ေျမာက္ရန္အလို႔ငွာ ပထမေျခ လွမ္းအေနျဖင့္ ၁၉၃၅ခုႏွစ္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ အက္ဥပေဒအရ ေနာက္ဆက္တဲြစာရင္းပါ အပိုင္း (၂) ေဒသမ်ားကဲ့သို႔ ျမစ္ႀကီးနား ႏွင့္ ဗန္းေမာ္ခ႐ိုင္တို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးတြင္ နယ္စပ္ေဒသအတုိင္ပင္ ခံပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္အား ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ရ မည္။

၇။ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္သူနယ္သားတုိ႔သည္ ဒီမိုက ေရစီႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အေျခခံမ်ားအ ျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထားေသာ အ ခြင့္အေရးမ်ားတုိ႔ကုိ ခံစားႏုိင္ခြင့္ရွိ ေစရမည္။

၈။ ဤစာခ်ဳပ္တြင္သေဘာ တူၾကသည့္ အစီအစဥ္မွာ ပေဒသ ရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ နယ္ေျမစုတြင္ ယခုအပ္ႏွင္းထားၿပီးေသာ ဘ႑ာ ေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ကိုယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ထိခိုက္ျခင္းမရွိေစ ရန္။

၉။ ဤစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာ တူညီၾကသည့္အစီအစဥ္မွာ ျမန္မာျပည္အခြန္ေတာ္ေငြမ်ားမွ ကခ်င္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းနယ္မ်ားက ရ သင့္ရထိုက္ေသာ ဘ႑ာေရးအ ကူအညီကုိ ထိခိုက္ျခင္းမရွိေစရ။

ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပေဒသရာဇ္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမစု၏ ဘ႑ာေရး အစီအစဥ္မ်ားကဲ့သုိ႔ ကခ်င္ေတာင္ တန္းႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းမ်ားအ တြက္ အလားတူအစီအစဥ္မ်ားကို ထားရွိက်င့္သံုးရန္ျဖစ္ႏုိင္မည္၊ မ ျဖစ္ႏုိင္မည္ကုိ ဘုရင္ခံ၏ အမႈ ေဆာင္ေကာင္စီက နယ္စပ္ေဒသ မ်ား၏ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္တို႔ႏွင့္ အတူ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈရမည္။

(ပံု)ေအာင္ဆန္း ၁၂-၂-၄၇

ကခ်င္ေကာ္မတီ

(ပံု) ဆမားဒူး၀ါးဆင္၀ါးေနာင္ (ျမစ္ႀကီးနား)
(ပံု) ေဇာ္ရစ္ (ျမစ္ႀကီးနား)၊ (ပံု) ဒိန္ရတန္ (ျမစ္ႀကီးနား)
(ပံု) ေဇာ္လ (ဗန္းေမာ္)၊ (ပံု) ေဇာ္လြန္း (ဗန္းေမာ္)
(ပံု) လဗန္းဂေရာင္း (ဗန္းေမာ္)

ခ်င္းေကာ္မတီ

(ပံု) ဦးလႊာမႈန္း ေအတီအမ္၊ အိုင္တီအက္(စ္)အမ္ (ဖလမ္း)
(ပံု) ဦးေသာင္ဇာခပ္ ေအတီအမ္ (တီးတိန္)
(ပံု) ဦးကြယ္မန္း ေအတီအမ္ (ဟားခါး)

ရွမ္းေကာ္မတီ

(ပံု) ခြန္ပန္းစိန္ (ေတာင္ပုိင္းစပ္ဖလံု)
(ပံု) စပ္ေရႊသိုက္ (ေညာင္ေရႊစပ္ဖလံု)
(ပံု) စပ္ဟံုဖ (ေျမာက္ပိုင္းသိႏီၷစပ္ဖလံု)
(ပံု) စပ္ႏြံ (လဲခ်ားစပ္ဖလံု)၊ (ပံု) စပ္စံထြန္း (မိုင္းပြန္စပ္ဖလံု)
(ပံု) စပ္ထန္းေအးသာ (မိုင္းခမ္းစပ္ဖလံု)
(ပံု) ဦးျဖဴ (သထံုစပ္ဖလံု၏ ကိုယ္စားလွယ္)
(ပံု) ခြန္းဖံုး (ေျမာက္ပိုင္းသိႏီၷ)
(ပံု) ဦးတင္ဧ၊ (ပံု) ဦးထြန္းျမင့္၊ (ပံု) ဥိးၾကာပု
(ပံု) ဦးခြန္ေစာ၊ (ပံု) စပ္ရစ္ဖ၊ (ပံု) ဦးခြန္ထီး

(ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွ)

Originally published at - http://www.7daydaily.com/story/57839

Read More »

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ည ပင္လံုၿမိဳ႕ ေစာ္ဘြားမ်ား ထမင္းစားပြဲတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္း

ယခု အစည္း အေ၀းတြင္ ရာထူး အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ အႀကီးဆံုး ျဖစ္ေသာ္လည္း အသက္အားျဖင့္ အငယ္ဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ကို ေရာက္လာတဲ့ ကိစၥ နားလည္တာ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘာလဲ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ ေစခ်င္တယ္။ ညီၫြတ္ ေစခ်င္တယ္။ ႀကီးပြား ေစခ်င္တယ္။ သည္ဟာပါပဲ။

တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေအာင္၊ ညီၫြတ္ ေအာင္၊ ႀကီးပြားေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆိုတာကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ကစၿပီး ႀကိဳးစား လာပါတယ္။ ေနာင္လည္း ႀကိဳးစား ပါဦးမယ္။ လံုးလံုး လြတ္လပ္ တဲ့ ကိစၥၿပီးျပတ္ သည္အထိ ႀကိဳး စားပါမယ္။

ယခု နားလည္ ထားၾကဖို႔ အခ်က္က ယခုေခတ္ ကမၻာႀကီး၏ အေျခမွာ ဘယ္တိုင္းျပည္ မဆို ကိုယ့္တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္တည္း အထီးတည္း ေနႏိုင္တဲ့ အေျခမ်ိဳး မရႏိုင္ဘူး။ တစ္ျပည္နဲ႔ တစ္ျပည္ ေပါင္းစပ္္ အမွီသဟဲ ရွိမွ ေနႏိုင္ၾက မည္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

လူမ်ိဳးစု အေရးႀကီးပံု

ေနာက္တစ္ခ်က္က လူမ်ိဳးေရး အေၾကာင္းကို ေျပာလို ပါတယ္။လူ မ်ိဳးေရး ဆိုတာမွာလည္း ေရွးေခတ္ က ဟစ္ေအာ္ လာၾကတဲ့ (အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ပညာ) ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကို လက္သံုးျပဳလို႔ မလံု ေလာက္ဘူး။ အမ်ိဳး ဆိုရာမွာ ဘယ္လို အမ်ိဳးကို တည္ရမလဲ။ ဗမာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္ႏွင့္ ခ်င္း အ ျခား လူမ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိေသးတယ္။

တျခားႏိုင္ငံမ်ားကို ၾကည့္ လိုက္ရင္ ဗမာျပည္မွာလို တုိင္း ရင္းသား လူမ်ိဳးအမ်ား ရွိတာကို ေတြႊနိုင္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္၊ ဂ်ပန္ျပည္ႏွင့္ ႐ုရွားျပည္တို႔မွာ လည္း သည္အတိုင္းပဲ။ အေမရိ ကန္ ျပည္မွာလည္း အဂၤလိပ္စ ကားကို ေျပာၾကေသာ္လည္း အဂၤလိပ္၊ အီတလီစတဲ့ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ စုေပါင္းၿပီး လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးျဖစ္ ေအာင္ ထူေထာင္ၿပီး၊ သူတို႔ကိုယ္ ကိုယ္ အေမရိကန္လို႔ ဆိုၾကတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ိဳးေရး အားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးတည္းကို လိပ္ခဲ တည္းလည္း စြဲၿပီး ယူဆလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။


ဘာသာစကား ကြဲျပားၾကေသာ္လည္း

ဘာသာစကားပင္ တူေသာ္ လည္း လူမ်ိဳး ျခားနားမႈလည္း ရွိပါ တယ္။ ဘာသာပင္ မတူေသာ္ လည္း လူမ်ိဳး သီးျခားျဖစ္ေနတာ လည္းရွိပါတယ္။ ဥပမာ- အေမ ရိကန္ကိုၾကည့္ရင္ လူ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာသာ စကား တူပါတယ္။ ႐ုရွားျပည္မွာ ဆိုရင္ ဘာသာစကား အမ်ိိဳးေပါင္း မ်ားစြာ ကြဲေသာ္လည္း လူမ်ိဳးကေတာ့ တစ္မ်ိဳးတည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာသာကို စြဲလမ္းကြဲျပားမႈ

သာသနာဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ကိုးကြယ္ခ်င္တဲ့ ဘာသာ၊ သာသနာကို ကိုးကြယ္ႏိုင္ၾကတာ ပဲ။ ဗမာျပည္မွာ လူမ်ားစုက ဗုဒၶ ဘာသာျဖစ္ေပမယ့္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာကိုးကြယ္သူ၊ မဟာေမဒင္ ဘာသာကိုးကြယ္သူ၊ နတ္ကိုး ကြယ္သူအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတာပဲ။ သည္ ေတာ့ ဒါေတြကိုစြဲၿပီး လူမ်ိဳးေရး တရား၀င္လုပ္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ညီညီၫြတ္ၫြတ္ လုပ္ၾကရန္

စစ္ႀကီး အတြင္းက ကြၽန္ေတာ္ ၀န္ႀကီး လုပ္တုန္းမွာ ကရင္ အမ်ိဳးသား တပ္ရင္း ဖြဲ႔စဥ္တုန္းက ထမင္းစားပြဲ တစ္ခုမွာ ကရင္စစ္ သားတစ္ဦးက လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း ညီၫြတ္ဖို႔ အေၾကာင္းေျပာတဲ့ အ ထဲမွာ (ဗမာက ဖဲ႐ိုက္၊ ကရင္က ငါးမွ်ား) ဆိုတာလို အတူတူ ပါပဲလို႔ ေျပာတာကို သတိရ ပါတယ္။

ကိုယ့္ေဒသအလိုက္၊ ကိုယ္ယံု ၾကည္တာကို ကိုယ္ကိိုးကြယ္ေန ထိုင္ၾကၿပီး တစ္တိုင္း တစ္ျပည္လံုး နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥႀကီးမွာ ညီညီ ၫြတ္ၫြတ္ လုပ္ၾကရင္ ဒါဟာ တစ္မ်ိဳးတည္းလို႔ ယူဆ ၾကရမယ္။

တစ္မိန္႔တည္း သေဘာတရား

အခ်င္းခ်င္း သေဘာကြဲလြဲ မႈမ်ိဳးဆိုတာကေတာ့ နည္းနည္း ပါးပါးေတာ့ ရွိမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ တစ္ပါးႏိုင္ငံက ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုလာ ေရာက္ေစာ္ကားလို႔ အသက္ကို စြန္႔ၿပီး မေလွ်ာ့တမ္း ကာကြယ္ တိုက္ခိုက္ တာကေတာ့ အားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး ျဖစ္တာပဲ။ တိုက္ခိုက္ၾကတဲ့ အခါမွာ စစ္ ေသနာပတိဟာ ကရင္ျဖစ္ရင္ လည္းျဖစ္မယ္။ ကခ်င္၊ ခ်င္းျဖစ္ ခ်င္ရင္လည္း ျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္မိန္႔တည္း လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ ၾကရမွာပဲ။

အဆင္းရဲခံၿပီး လုပ္ၾကရမယ္

တစ္တိုင္းျပည္လံုး ႀကီးပြား ေစခ်င္ရင္ လူအား၊ ေငြအား၊ ပစၥည္းအားနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး အင္တိုက္ အားတိုက္ လုပ္ႏိုင္မွ အက်ိဳး ခံစားခြင့္ ရွိၾကမွာပဲ။ ဗမာက တစ္မ်ိဳး၊ ကရင္က တစ္ဖံု၊ ရွမ္း၊ကခ်င္၊ ခ်င္းတို႔က တျခား အကြဲကြဲ အျပားျပား လုပ္ေနၾကရင္ အက်ိဳးရွိမွာ မ ဟုတ္ဘူး။

စုေပါင္းလုပ္ၾကမွသာ အက်ိဳးရွိႏိုင္မယ္။ လုပ္ၾကည့္မွ လည္း အက်ိဳးရွိေၾကာင္း သိႏိုင္တယ္။ ပထမက်ဳပ္တို႔ အဆင္းရဲ ခံရမယ္။ ယခုအခါ အဂၤလန္ျပည္ မွာ အစားအေသာက္၊ အ၀တ္အ ထည္ မ်ားမွ စ၍ အေတာ္ေခြၽတာ ၿပီး အဆင္းရဲ ခံေနၾကတယ္။

ဒါ ဘာလဲဆိုရင္ တစ္ျပည္လံုး အတြက္ အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္တာပဲ။ သူတို႔လုပ္နည္းက ပထမ အဆင္းရဲ ခံၿပီး ေနာင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၿပီး အက်ိဳးရွိ မွာေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္ေနတယ္။

လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးျဖစ္လွ်င္

ဒီထက္ပိုၿပီး ခရီးေရာက္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ တစ္ခု ထားဖို႔ နားလည္ ေစခ်င္တာက အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား၊ အင္ဒိုနီးရွား စတဲ့ အေရွ႕ဘက္ႏိုင္ငံမ်ား စုေပါင္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့အား ျဖစ္တယ္။

အဲဒီ အားမ်ိဳးရွိရင္ ကမၻာ့ ထိပ္တန္း အေျခ ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ မွာပဲ။ ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ေျပာ ခ်င္တာက အဂၤလိပ္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ဟာ ‘‘ကြၽန္နဲ႔ သခင္’’ဘ၀မ်ိဳးတြင္ မတည့္ႏိုင္ၾက ေပမယ့္ လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးျဖစ္ လွ်င္ မိတ္ေဆြ အျဖစ္ႏွင့္ သင့္ျမတ္ ခ်စ္ခင္ ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။

Originally published at - http://www.7daydaily.com/story/57840

Read More »

ျပည္ေထာင္စုေန႔

ျပည္ေထာင္စုေန႔’’ ဟူေသာ ေဝါဟာရ စကား သည္ ခံ့ညား ထည္ဝါေသာ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္သည္ ႏွင့္အမွ် ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ သမုိင္းတြင္ အေရးပါ အရာေရာက္ေသာ ေန႔ထူး ေန႔ျမတ္ ျဖစ္သည္။

ထိုေန႔ထူး ေန႔ျမတ္ႀကီး သည္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာ္ကို အုတ္ျမစ္ ခ်ေပးလုိက္ ေသာ ေန႔လည္း ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ျပည္ေထာင္ လံုးရွိ တုိင္းရင္းသား အေပါင္းတုိ႔ႏွင့္ လည္း သက္ဆုိင္ ေသာ ‘‘ျပည္ေထာင္စုေန႔’’သည္ မည္သို႔ ေပၚေပါက္ ခဲ့ပါသနည္း။

ျမန္မာ့သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ လံုး၌ အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္း မင္းတရား ဤမင္းသံုး ပါး၏ လက္ထက္ တြင္သာ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုး တေပါင္းတစည္း တည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။

ၿဗိတိသွ်အစိုး ရ လက္ေအာက္တြင္မူ တုိင္းရင္း သားမ်ားအား ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ သည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပရိယာယ္ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိဘဲ ေသြးကြဲ မႈပင္ရွိခဲ့သည္။

ၿဗိတိသွ် တုိ႔လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ ေရးကို အႏွစ္ ၇၀ မွ် ကာလပတ္ လံုး အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ႀကိဳးပမ္းရာ ၌ လြင္ျပင္သားႏွင့္ ေတာင္တန္း သားတို႔ တစ္ႀကိမ္မွ် ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ဖူးသည္ မရွိေပ။ သို႔ ေသာ္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ ၾကရာတြင္မူ တုိင္းရင္းသားအား လံုး ညီၫြတ္ ခဲ့သည္။ ေသြးစည္း ပူးေပါင္း၍ ဂ်ပန္ကို တြန္းထုတ္ႏုိင္ ခဲ့ၾကေလသည္။

ဂ်ပန္တုိ႔လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ ၿပီးသည့္ေနာက္ လြတ္လပ္ေရးကို ဆက္လက္ႀကိဳး ပမ္းသည့္ အခါတြင္လည္း လြင္ ျပင္သား၊ ေတာင္တန္းသား မခြဲ ျခားဘဲ တုိင္းရင္းသား ေပါင္းစံု ေသြးစည္းမႈကို ရွာႀကံ ခဲ့ၾကေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ား၏ ႀကိဳးပမ္း မႈေၾကာင့္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးကို ေမွ်ာ္မွန္းႏုိင္ သည့္ အခါသို႔ပင္ ဆုိက္ေရာက္ ခဲ့ေလသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ၿဗိတိ သွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔သည္ ေတာင္တန္း သားမ်ားအား မိမိတို႔လက္ေအာက္မွ မလြတ္ ေစလိုေသးေပ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေတာင္တန္းသားမ်ား အား အမ်ိဳးမ်ိဳး နားလွည့္ ခဲ့ၾကေလသည္။

၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီအ တြင္း ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ အလယ္ ပစၥယံ၌ က်င္းပေသာ ဖဆပလ ညီလာခံႀကီးက ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတြင္ တုိင္းရင္းသား အားလံုး လက္တြဲ၍ ေဆာင္ရြက္ ၿပီးလွ်င္ အတူတကြ လြတ္လပ္ ေသာ ျပည္ေထာင္စု နိုင္ငံ ထူေထာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ခဲ့ ေလသည္။

ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ အတုိင္း ျဖစ္ေျမာက္ႏုိင္ရန္ ျမန္မာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ႀကိဳးပမ္းခဲ့ ၾကသည္။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုခ်က္၌ ရွိေသာ ပင္လံုၿမိဳ႕ ကေလးတြင္ ရွမ္းေစာ္ဘြား မ်ား ညီလာခံကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ အတြင္းမွာပင္ က်င္းပခဲ့ရာ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ ႀကီးမ်ားျဖစ္ ေသာ သခင္ႏု (ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏု)၊ ဦးဘဂ်မ္းႏွင့္ မန္းဘခိုင္တို႔ တက္ေရာက္ၾကသည္။

ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ ဝါဒျဖန္႔မႈေၾကာင့္ ေတြေဝ နားေယာင္ေနေသာ ရွမ္းအမ်ိဳးသား မ်ားကို ျပတ္ျပတ္သား သား ရွင္းလင္း ေျပာဆိုခဲ့ၾက၏။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း
ေခါင္းေဆာင္ ေသာ ျမန္မာ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ အဖြဲ႔သည္ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံသို႔ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ သြား ေရာက္ အေရးဆို ၾကစဥ္က ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားပါ လြတ္လပ္ေရး ေပးရန္ ေတာင္းဆို ခဲ့ၾကသည္။

ၿဗိတိသွ်တုိ႔ကမူ ျပည္မႀကီး ကိုသာ လြတ္လပ္ေရး ေပးၿပီးလွ်င္ ေတာင္တန္း ေဒသ မ်ားကို ဆက္လက္ သိမ္းပိုက္ထား ရန္ အႀကံအစည္ ရွိခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ကမူ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား မပါေသာ လြတ္လပ္ေရးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြက္ အဓိပၸာယ္ မရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးျဖစ္သျဖင့္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားကို ျပည္မႀကီးႏွင့္ တစ္ ၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရး ေပးရန္ အေရးဆို ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ႏွင့္ ၿဗိတိသွ် အစိုးရတုိ႔ ဘိလပ္၌ ေဆြးေႏြး ေနစဥ္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔က ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ေတာင္တန္းသား မ်ားႏွင့္ လြင္ျပင္သားတုိ႔ အေစး မကပ္သေယာင္ ဝါဒျဖန္႔ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ ႀကီးမ်ားသည္ ေတာင္တန္းေဒသ မ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးေရးကို ေဟာေျပာ လႈံ႔ေဆာ္ ၾကရေလသည္။

ဘိလပ္တြင္ ေဆြးေႏြးလ်က္ ရွိေသာ လြတ္လပ္ေရး ကိစၥတြင္ ၿဗိတိသွ်တုိ႔က ပရိယာယ္ သံုးကာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားက ျပည္မ ႀကီးႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူ ပါက ျပည္မ ႀကီးေရာ ေတာင္တန္း ေဒသေတြပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရး ေပးမည္၊ ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသမ်ား ပူးေပါင္း ေရးကို ေတာင္တန္းသားမ်ားက ၎တုိ႔ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ ပါေစဟု ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ယင္းသေဘာ တစ္ရပ္ သက္ဝင္ေသာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ ဆိုခဲ့ေလသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အဖြဲ႔ဝင္ မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ ရက္တြင္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသို႔ ျပန္လည္ ဆုိက္ေရာက္ လာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဖေဖာ္ ဝါရီ ၈ ရက္တြင္ ပင္လံု ညီလာခံ ႀကီးသို႔ တက္ေရာက္၍ ျပည္မႏွင့္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား ပူးေပါင္း ေရးကို ေဆြးေႏြး ၾကသည္။

ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ရက္ ညေနတြင္ ျမန္မာ တုိင္းရင္းသား ေပါင္းစံု ညီၫြတ္မႈကို ရရွိ ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂ ရက္နံနက္ ၁၀ နာရီတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတာင္တန္း ေဒသ ကိုယ္စားလွယ္ ၂၁ ဦး တုိ႔သည္ တုိင္းရင္းသား ေသြးစည္းမႈ အေဆာက္အအံုကို တည္ ေဆာက္ေပးသည့္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားက ျပည္မႀကီးႏွင့္ ပူး ေပါင္းရန္ သေဘာ တူညီေသာ ပင္ လံု စာခ်ဳပ္ႀကီးကို လက္မွတ္ေရး ထိုးၾကေလသည္။

ယင္းသို႔ တစ္ ျပည္ေထာင္လံုးရွိ တုိင္းရင္းသား ေပါင္းစံု၏ ေသြးစည္း ညီၫြတ္မႈ ကို ျပသႏုိင္ ခဲ့ေသာ ထိုေန႔ကို ‘‘ျပည္ေထာင္စုေန႔’’ဟူ၍ ေခၚေဝၚ သမုတ္ခဲ့ေလသည္။

ၿဗိတိသွ်အစိုး ရသည္လည္း ျပည္မႀကီးေရာ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ သေဘာ တူညီရေလသည္။

ဤသို႔ လွ်င္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးကို ထိုေန႔ တြင္ အုတ္ျမစ္ခ် ခဲ့သျဖင့္ ျပည္ ေထာင္စုသားတုိင္း မေမ့မေလ်ာ့ အပ္ေသာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ခု ျဖစ္လာေလသည္။

(ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွ)

Originally published at - http://www.7daydaily.com/story/57838

Read More »

လမ္းစေပ်ာက္ေနေသာ ဦးဘၾကည္၏ ေလဆိပ္ ပန္းခ်ီ

ပန္းခ်ီကား တစ္ခုလံုးတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ ပန္းခ်ီကြက္ တစ္ေနရာ
တစ္ခ်ိန္က ခမ္းနား ခဲ့သည့္ အတိတ္ကို အရသာ ခံၿပီး ေျပာၾကသည့္ ျမန္မာတို႔၏ စကား၀ိုင္းတြင္ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္က မပါမျဖစ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွ ၁၀ မိုင္ခန္႔ ေ၀းၿပီး မဂၤလာဒံု ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ရွိသည့္ ေလဆိပ္သည္ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ႏွင့္ အနီး တစ္၀ိုက္ ႏွစ္ကာလမ်ား၌ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ၏ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ ေခတ္အမီွဆံုး ေလဆိပ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထိုကာလမ်ားတြင္ ေလဆိပ္ အေၾကာင္းေျပာတိုင္း ခ်န္ထား၍ မရသည္က ေလဆိပ္ နံရံမ်ားေပၚမွ ပန္းခ်ီ ကားမ်ား၊ ေလဆိပ္ႏွင့္ နံရံထက္က ျမန္မာမႈ ပန္းခ်ီကား မ်ားသည္ ခြဲမရသည့္ အမွတ္ သေကၤတ တစ္ခု။ အခုေတာ့ ႏွစ္ခု စလံုး အတိတ္တြင္ ခ်န္ခဲ့ရေတာ့မည္။

ယေန႔ေခတ္တြင္ ေလဆိပ္သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ၏ ထိပ္တန္းေလဆိပ္ စာရင္းမွ ဖယ္ရွားခံ ခဲ့ရၿပီျဖစ္ သလို နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီကား မ်ားသည္လည္း ေလဆိပ္ နံရံမ်ားထက္ ဆီက ဖယ္ရွား ခံလုိက္ရၿပီ ျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္ ေရးဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘၾကည္၏ နာမည္ေက်ာ္ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီကား မ်ားသည္ ကုန္လြန္ခဲ့သည့္ ၂၀၁၄ ႏွစ္လယ္ပိုင္း၌ ေမြးေန႔ကိတ္မုန္ ႔လွီးသလို အပိုင္းပိုင္း ခြဲခံလိုက္ရသည္။ ပန္းခ်ီကား၏ အခ်ဳိ႕အစိတ္အပိုင္းမ်ားသည္ လံုး၀ ပ်က္စီး သြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစတင္ၿပီး ေလဆိပ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ လူျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။

ေလဆိပ္ႏွင့္ ပန္းခ်ီကားမ်ား တြဲလ်က္ ရွိေသာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် တန္ဖိုးခ်င္းက ျခားနား ခဲ့သည္။ ေလဆိပ္ အေဆာက္အအံုသည္ ႏွစ္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ေခတ္မမီွေတာ့သည့္ အေဆာက္အအံု တစ္ခု အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံရေသာ္လည္း ေလဆိပ္နံရံ ထက္က ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ အခ်ိန္ၾကာေလ တန္ဖိုး တက္လာေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။

အႏုပညာေရာ ေငြေၾကးအရပါ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏုိင္သည့္ ဦးဘၾကည္၏ ေလဆိပ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္သစ္ ေဆာက္လုပ္ရန္ ေလဆိပ္ေဟာင္းကို ၿဖိဳဖ်က္သည့္ အစီအစဥ္ႏွင့္ အတူ ၿဖိဳဖ်က္ ခံလိုက္ရသည္။

ခရီးသည္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္ထြက္ သြားလာႏုိင္ရန္ ရည္ရြယ္သည့္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္သစ္ ေဆာက္လုပ္ေရး စီမံကိန္းကို အစိုးရက ၂၀၁၃ အေစာပိုင္းတြင္ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ အဆိုပါ အစီအစဥ္တြင္ ေလဆိပ္ေဟာင္းကို ၿဖိဳခ်ရမည့္ လုပ္ငန္းလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။

စီမံကိန္းကို စတင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကား စဥ္က ေလဆိပ္အေဆာက္ အအံုေဟာင္း၏ နံရံထက္တြင္ရွိေနသည့္ ဦးဘၾကည္၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ‘‘မူလလက္ရာ မပ်က္ေစရန္ ႀကိဳးစားမည္’’ဟု အစိုးရ အရာရွိမ်ားက သတင္း မီဒီယာမ်ားအား ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ ဦးဘၾကည္၏ မိသားစုဝင္ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပန္းခ်ီပညာရွင္မ်ားကို ေခၚယူကာ တိုင္ပင္ခဲ့သည္။

‘‘ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေခၚၿပီး အႀကံဉာဏ္ ေတာင္းတုန္းကေတာ့ အတိအက် ကန္႔ကြက္ခဲ့တယ္။ လံုးဝ မဖ်က္ပါနဲ႔လို႔’’ဟု ထိုစဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု အစည္းအ႐ုံး အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ အစိုးရ အရာရွိမ်ားႏွင့္ အတူ ေဆြးေႏြးခဲ့သည့္ ဦးနီပိုဦးက ေျပာသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ေဆြးေႏြးမႈမ်ားအၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ ၂၀၁၄ တြင္ ဦးဘၾကည္၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ေရႊ႕ေျပာင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္သတၱပတ္မ်ားအတြင္းက ဦးဘၾကည္၏ ပန္းခ်ီကားေရႊ႕ေျပာင္းမႈကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ရွိသူအခ်ဳိ႕ႏွင့္ 7Day News က သီးသန္႔ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့သည္။

၎တို႔၏ အဆိုအရ ေလဆိပ္နံရံမ်ားထက္မွ ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ အနည္းဆံုးအပိုင္း ၃၀ ထက္မနည္း လွီးျဖတ္ခံခဲ့ ရသည္ဟု ဆိုသည္။

လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းမွ ရွားရွား ပါးပါး ထြက္ေပၚလာသည့္ ဓာတ္ပံုမ်ား ထဲတြင္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို အုတ္ထြင္း စက္မ်ားျဖင့္ လွီးျဖတ္ေနေသာ အလုပ္သမားမ်ား၊ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ဝန္ခ်ီစက္ မ်ားျဖင့္ အခ်ပ္လိုက္ေရႊ႕ေျပာင္းေနပံုမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။


ပန္းခ်ီကားအုတ္နံရံကို ပိုင္းျဖတ္ေနၾကစဥ္
အမည္မေဖာ္လိုသူမ်က္ျမင္အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပန္းခ်ီကား၏ အခ်ဳိ႕အစိတ္အပိုင္း မ်ားသည္ လံုးဝ ပ်က္စီးသြားသည္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရ ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။

ေလဆိပ္ပန္းခ်ီမ်ားအနက္ အေက်ာ္ၾကားဆံုးျဖစ္သည့္ နာရီစင္ပါသည့္ ပန္းခ်ီကားမွာ ဆိုးဆိုးရြားရြား ထိခိုက္ ပ်က္စီးခဲ့ေၾကာင္း မ်က္ျမင္ မ်ားက ေျပာၾကားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သီးျခားအတည္ျပဳခ်က္မရေသးေပ။

နာရီစင္ေရွ႕တြင္ ဆိုင္း၀ိုင္းတီးၿပီး ကေနခဲ့သည့္ သဘင္သည္မ်ား ပါေသာ အစိတ္အပိုင္းကို ရက္ အေတာ္ၾကာ ျဖတ္ေတာက္ သိမ္းဆည္းျခင္း မရွိဘဲ ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါး ပ်က္စီးသြားေၾကာင္း မ်က္ျမင္ေတြ႕ရွိသူမ်ားက ေျပာသည္။

‘‘ဒီအေဆာက္အအံုတစ္ခု ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ဒီလိုလက္ရာ မ်ဳိးကို ေျခမြဖ်က္ဆီး ပစ္လိုက္တယ္ ဆိုတာ အင္မတန္ မိုက္႐ိုင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ’ဟု ဦးဘၾကည္ ကဲ့သို႔ပင္ ျပင္ သစ္ႏိုင္ငံ ပါရီအမ်ဳိးသား ပန္းခ်ီ သိပၸံေက်ာင္းတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့သူ ပန္းခ်ီ တင္လွထြန္းက ေျပာသည္။

လွီးျဖတ္ထားေသာ ေလဆိပ္မွ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ရန္ကုန္ႏွင့္ေနျပည္ေတာ္ရွိ အမ်ဳိးသားျပတိုက္မ်ားတြင္ ျပသရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္း ပန္းခ်ီေလာက အသိုင္းအ၀ိုင္း၌ အသိမ်ား ခဲ့သည္။

ေနျပည္ေတာ္သို႔ ေလဆိပ္ ပန္းခ်ီကားမ်ား ေရာက္ေနသည္ဆိုသည့္သတင္းကို ေရွးေဟာင္းသုေတသနႏွင့္ အမ်ဳိးသား ျပတိုက္ဦးစီးဌာနက သတင္း အမွားျဖစ္ေၾကာင္း တုံ႔ျပန္ၿပီး အေသးစိတ္ကို ရန္ကုန္ရွိ အမ်ဳိးသားျပတိုက္အား ေမးျမန္းရန္ အေၾကာင္းျပန္သည္။

ျပည္လမ္းမေပၚရွိ အမ်ဳိးသားျပတိုက္တြင္ေတာ့ ေလဆိပ္မွ ေရႊ႕ေျပာင္းထားသည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားႏွင့္တူသည့္ ကြန္ကရစ္တုံး ႀကီးမ်ားေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ျပတိုက္တတိယထပ္ရွိ ပန္းခ်ီျပခန္း အေနာက္ဘက္မွ ပိတ္ထားသည့္ အခန္းထဲတြင္ ျဖစ္သည္။

ၾကမ္းျပင္ထက္တြင္ သစ္သားျပားမ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားေသာ ကြန္ကရစ္ခ်ပ္ ၁၀ ခ်ပ္ထပ္ မနည္းရွိေန ခဲ့ၿပီး နံရံထက္ တြင္ေတာ့ အဆိုပါကြန္ကရစ္ ခ်ပ္မ်ားထားႏိုင္ေလာက္သည့္ အတိုင္း အတာမ်ားျဖင့္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွ လူသိမ်ား လွသည့္ နံရံပန္းခ်ီကား မ်ားကို လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ခန္႔ ၁၉၅၇ တြင္ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ပညာေရး တကၠသိုလ္ကထိက အျဖစ္ တာဝန္ယူေနသည့္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘၾကည္က ေရးဆြဲ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒ႑ာရီဇာတ္လမ္းမ်ား ထဲမွ နဂါး၊ ဂဠဳန္ႏွင့္ ေဇာ္ဂ်ီမ်ား ပ်ံသန္း ေနပံု၊ သစ္ဆြဲဆင္မ်ားႏွင့္ ရက္ ကန္းရက္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၊ ျမန္မာ့ ဆိုင္း၀ိုင္းႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားကေနဟန္မ်ား၊ ပန္းခ်ီပန္းပု ဆရာမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ေနသည့္ ပံုစံမ်ား ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထားသည့္ ဦးဘၾကည္၏ ေလဆိပ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ျမန္မာ့ ပန္းခ်ီေလာက သားမ်ားက တိုင္းျပည္ အတြင္းရွိ အေကာင္းဆံုး ပန္းခ်ီေဆးေရး လက္ရာတစ္ခု အျဖစ္ သတ္မွတ္ ထားခဲ့သည္။

ပန္းခ်ီေလာကသား အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေလဆိပ္နံရံမွ ပန္းခ်ီကား မ်ားသည္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ထက္ ပိုသည့္ ဂႏၴ၀င္ေျမာက္ ဖန္တီးမႈ တစ္ခုအျဖစ္ လက္ခံ ထားသည္။ ေလဆိပ္ နံရံမ်ားသည္ ပန္းခ်ီဆြဲရန္ ရည္ရြယ္ေဆာက္လုပ္ ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ပန္းခ်ီကား မ်ားကသာ ေလဆိပ္နံရံမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

နံရံေပၚမွ တကယ့္ နာရီမ်ား၊ မီးခြက္မ်ား၊ အက္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ မီးပိုက္လိုင္းမ်ားကို မ်က္စိ လွည့္စားၿပီး ပန္းခ်ီကားထဲတြင္ ထည့္သြင္းေရးဆြဲ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ပန္းခ်ီ ဆရာႀကီး ဦးဘၾကည္၏ စိတ္ကူး စိတ္သန္းကိုေႏွာင္းလူ တို႔က ခ်ီးက်ဴး ခဲ့ၾကသည္။

‘‘ေန႐ူး (အိႏိၵယ၏ ပထမဆံုး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) လာတုန္းက ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီလို ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ ရတာ ကံေကာင္းလွတယ္ ဆိုၿပီး ထုတ္ေတာင္ ေျပာဖူးတယ္’’ဟု ေလဆိပ္ ပန္းခ်ီကား၏ ေက်ာ္ၾကားမႈကို ရန္ကုန္ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု ေက်ာင္းအုပ္ေဟာင္း ပန္းခ်ီ လွတင္ထြန္းက ေျပာသည္။

ေလဆိပ္ပန္းခ်ီသည္ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံ၏ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆံုးမ်ား စုစည္းေနသည့္ တိုင္းျပည္၏ ရတနာတစ္ပါး ဟုလည္း ပန္းခ်ီ လွတင္ထြန္းက တင္စား ခဲ့သည္။

အေၾကာင္းက ေလဆိပ္ႏွင့္ ပန္းခ်ီကား ေက်ာ္ၾကားသလို ပန္းခ်ီကားကို ေရးဆြဲသည့္ ပန္းခ်ီဆရာ ဦးဘၾကည္သည္လည္း လူသိ မ်ားလွသည့္ ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ပန္းခ်ီေလာကႏွင့္ အလွမ္းကြာသူ မ်ားအေနျဖင့္ ဦးဘၾကည္ ဆိုသည့္ အမည္မွာ ခပ္စိမ္းစိမ္း ျဖစ္ေနႏုိင္ေသာ္လည္း ျမန္မာ့ ပန္းခ်ီေလာက အတြက္ေတာ့ ဦးဘၾကည္သည္ စံျပ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ဦးအျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံရသူ ျဖစ္သည္။

ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာ့ပန္းခ်ီ ေလာကတြင္ ထိပ္တန္း ပန္းခ်ီဆရာ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံရၿပီး လူသိ မ်ားသည့္ ပန္းခ်ီဆရာ အမ်ားစုသည္ တစ္ခ်ိန္က ေလဆိပ္ကိုသြားၿပီး ဦးဘၾကည္ လက္ရာကို ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ၿပီး အားက် ခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ဦးဘၾကည္၏ ဖန္တီးမႈမ်ားသည္ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာမွအစ ၊ေရႊေသြးကာတြန္းမ်ားအလယ္၊ ဘုရားေစာင္းတန္းမွ ဗုဒၶ၀င္ပန္းခ်ီကားမ်ားအဆံုးေနရာအားလံုးတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ယေန႔ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ အလွဴခံမ႑ပ္မ်ားမွ ဗုဒၶ၀င္ပန္းခ်ီကားမ်ားသည္ ဦးဘၾကည္၏ ၾသဇာႏွင့္ မကင္းဘဲ လိုက္လံတုပ ေရးဆြဲခဲ့ၾကသည့္ ဖန္တီးမႈမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ပန္းခ်ီေလာကသားမ်ားက သတ္မွတ္ခဲ့သည္။

ေလဆိပ္ပန္းခ်ီႏွင့္ ဦးဘၾကည္ကိုတြဲၿပီး သိၾကေသာ္လည္း ဦးဘၾကည္နာမည္ႀကီးသည္မွာ ထိုပန္းခ်ီကားတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ ေစ်းကြက္ထဲတြင္ ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး လုိက္ရွာလွ်င္ပင္ ဦးဘၾကည္၏ပန္းခ်ီကား အစစ္မ်ား၀ယ္မရေတာ့ဟု ပန္းခ်ီေလာကသားမ်ားက ဆိုသည္။

‘‘သူ႕ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို အခုသိန္း ၅၀၀ ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေရာင္းမယ့္သူမရွိဘူး။ ေစ်းေပးႏိုင္တဲ့သူပဲရွိတာ။ ေရာင္းမယ့္သူမရွိဘူး’’ဟု ပန္းခ်ီ လွတင္ထြန္းက ေျပာသည္။

ဦးဘၾကည္၏ ဖန္တီးမႈမ်ားကို စုစည္းသိမ္းဆည္းသူမ်ားက ပန္းခ်ီကားမ်ားသာမက သူေရးဆြဲခဲ့သည့္ ေရႊေသြး႐ုပ္စံုမ်ားကိုပင္ သိမ္းဆည္းလ်က္ရွိသည္။

သူဖန္တီးခဲ့ေသာ အႏုပညာအပိုင္းအစမ်ားကိုပင္ အသည္းအသန္စုေဆာင္းေနခ်ိန္တြင္ ေလဆိပ္ရွိ ဦးဘၾကည္၏ ဧရာမပန္းခ်ီကားသည္ ေငြေၾကးအားျဖင့္ မည္မွ်တန္ပါသနည္း။

‘‘သူ႕ေရးခဲ့တဲ့ တစ္ေပ၊ ႏွစ္ေပကားေတာင္ သိန္းသံုးေလး၊ ငါးရာ ေပးတာေတာင္မရႏိုင္တာ။ စတု ရန္းေပ ၃,၀၀၀ ေလာက္ကားက တန္ဖိုးကိုျဖတ္လို႔မရႏိုင္တာ’’ဟု ပန္းခ်ီလွတင္ထြန္းက ေျပာသည္။

ဦးဘၾကည္၏ လက္ရာကို တန္ဖိုးထားသူမ်ားအတြက္ ပန္းခ်ီကားႀကီးကို ျဖတ္ၿပီးေတာ့လည္း စိုးရိမ္ပူပန္မႈရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ တစ္စစီျဖတ္ေတာက္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားကို ျပန္ဆက္ပါက ဦးစီးမည့္သူက ပညာရွင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါက ပန္းခ်ီကားမွာ ဆိုးဆိုးရြားရြားပ်က္စီးမႈ ထပ္မံႀကံဳမည့္အေရးျဖစ္သည္။

‘‘ေႂကြပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို ခ်ခြဲၾကည့္လိုက္။ ျပန္ဆက္လည္း မူလအတိုင္းဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီပန္းခ်ီကားျပန္ဆက္မယ္ဆိုလည္း ကြၽမ္းက်င္တဲ့သူရွိလား။ ဒါမ်ဳိးျမန္မာျပည္မွာ အရင္ကလုပ္ဖူးတာမွ မရွိတာ’’ဟု ပန္းခ်ီပညာရွင္တစ္ဦးက ေျပာသည္။

တစ္ႏွစ္လွ်င္ ခရီးသည္သံုး သန္းခန္႔ ဝင္ထြက္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနမွ ႏွစ္ဆခန္႔ျဖစ္သည့္ ေျခာက္သန္းအထိ အသံုးျပဳႏိုင္သည့္ ေလဆိပ္အျဖစ္ အဆင့္ျမႇင့္သည့္လုပ္ငန္းသည္ ၂၀၁၆ အတြင္းၿပီးစီးမည္ဟု ခန္႔မွန္းထားသည္။

လာမည့္လပိုင္းအတြင္း ေလယာဥ္ေပၚမွဆင္းလာမည့္ ခရီးသည္မ်ားသည္ ယခုထက္ပိုမိုသက္ ေသာင့္သက္သာရွိေသာ အေဆာက္အအံုကို အသံုးျပဳရမည္ ျဖစ္သည္။ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္သည့္ ခရီးသည္မ်ားအဖို႔ ေနာက္ဆံုးေပၚ စက္ေလွကား (သို႔ မဟုတ္) ဓာတ္ေလွကားမ်ား၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ေရြးသည့္ဆံုလည္စက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေခတ္မီပစၥည္းမ်ားႏွင့္ထိေတြ႕ခြင့္ရႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ေလဆိပ္နံရံမ်ားထက္တြင္မူ ဆရာႀကီးဦးဘၾကည္၏ နာမည္ေက်ာ္ျမန္မာမႈပန္းခ်ီကားမ်ားကေတာ့ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။

By - ထြန္းခိုင္

Original link - http://www.7daydaily.com/story/52235

ဒီပို႔စ္ေလးကို သေဘာက်ရင္

လုပ္ေပးခဲ့ေနာ္။

Read More »

ေစာ္ဘြားႀကီး ဆာေစာခ်ယ္၏ အေမြ

ျမက္႐ိုင္းေတာ ျဖစ္ေနသည့္ စခန္းသာေဟာ္
ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းရွိ နာမည္ေက်ာ္ ဂုတ္ထိပ္ တံတားႏွင့္ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ ၾကား၌ အထီးက်န္ စံအိမ္ႀကီး တစ္လံုး ရွိေနသည္။

ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ အပိုင္ စခန္းသာ ေက်းရြာ အနီး လား႐ိႈး မႏၲေလး လမ္းမႀကီး ေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေတာင္ကုန္း တစ္ခုေပၚ၌ ရဲတိုက္ အသြင္ မႈန္ပ်ပ် အေဆာက္ အအံု တစ္လံုးကို လွမ္းျမင္ ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းမႀကီး ေပၚမွ အလြယ္တကူ ျမင္ရေသာ အဆိုပါ စံအိမ္မွာ လမ္းျပ မပါဘဲ သြားပါက ေသခ်ာေပါက္ လမ္းေပ်ာက္မည့္ ေနရာ တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။

စင္စစ္ အဆိုပါ အေဆာက္ အအံုမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ (၁၀၀) ေက်ာ္က သီေပါ ေစာ္ဘြားႀကီး ဆာေစာခ်ယ္ တည္ေဆာက္ ခဲ့ေသာ ေႏြရာသီ စံနန္း တစ္ခု ျဖစ္သည္။



ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ေစာ္ဘြား ေဟာ္နန္းဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ သီေပါေဟာ္ ကိုသာ ေျပးျမင္ ၾကသည္။ ေက်ာက္မဲ စခန္းသာရွိ ေႏြရာသီ ေဟာ္နန္းမွာ အေမ့ခံ သက္သက္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ဦးေနဝင္း အာဏာ သိမ္းသည့္ စပ္ကူး မပ္ကူး ကာလက သီေပါ ေစာ္ဘြား စ၀္ၾကာဆိုင္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားခဲ့ ၿပီးေနာက္ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္က ေစာ္ဘြားမ်ား၏ အခန္း က႑ကို ေမွးမွိန္ေစ ခဲ့ၾကရာ ေစာ္ဘြားတို႔၏ ေဟာ္မ်ားလည္း တန္ဖိုးမွန္ အသိအမွတ္ျပဳ မခံရေတာ့ေပ။



စခန္းသာေဟာ္က အထင္ရွားဆံုး သက္ေသ ျဖစ္သည္။ ဥေရာပ ဟန္ႏွင့္ ျမန္မာဟန္ ယွက္ႏႊယ္ ေနေသာ တစ္ေခတ္ တစ္ခါက သီေပါေႏြကို ေရွာင္ရွား စံျမန္းရာ ေစာ္ဘြားတို႔၏ ေဟာ္နန္းသည္ မူးယစ္ေဆး ျဖတ္သည့္ စခန္းတစ္ခု အျဖစ္ အသံုးျပဳျခင္း ခံခဲ့ရ ဖူးၿပီ။ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သူ ကင္းမဲ့ ခဲ့သျဖင့္ ေတာမီး ကြၽမ္းေလာင္ျခင္း ကိုလည္း ခံခဲ့ရသည္။

အစိုးရက ပစ္ထားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ေဟာ္နန္း၏ ေရွးေဟာင္း အုတ္မ်ားကို လာခြာ ယူၾကသျဖင့္ တစ္ခ်ိန္က ပင္မေဆာင္ႏွင့္ ေဘးအေဆာင္ ႏွစ္ခုျဖင့္ ခမ္းနား ခဲ့သည့္ ေဟာ္သည္ နံရံႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ တိုင္လံုး အခ်ဳိ႕သာ က်န္ရစ္ ေတာ့သည္။



‘ဒီတစ္ေခါက္ လာခြာရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဖမ္းမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကတည္းက ဘယ္သူမွ လာမခြာ ေတာ့ဘူး။ ရြာထဲက ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ဖမ္းမယ္ ဆိုလို႔ ထြက္ေျပး ေနတယ္’’ ဟု ေဟာ္တည္ရွိရာ ေတာင္ေျခမွ ျမင္းကြင္း ေက်းရြာ သူႀကီး ဦးေအာင္သိန္းက ေျပာသည္။

သို႔ေသာ္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သူ ကင္းမဲ့ခဲ့သည့္ ေႏြရာသီ စံနန္းသည္ ေတာနက္ တစ္ခုရွိ ေတာင္ကုန္း ေပၚမွ အေဆာက္ အအံုပ်က္ တစ္ခု အျဖစ္သာ က်န္ရစ္ ေတာ့သည္။

ေနာက္ဆံုး သီေပါ ေစာ္ဘြား စ၀္ၾကာဆိုင္၏ မဟာေဒ၀ီ ျဖစ္သူ ၾသစႀတီးယားသူ စ၀္သုစႏၵီ ေရးသားေသာ Twilight Over Burma စာအုပ္တြင္ စခန္းသာ ေဟာ္အေၾကာင္းကို အခန္း တစ္ခန္း သီးသန္႔ ေရးကာ ေဖာ္ျပ ထားသည္။



သုစႏၵီက စခန္းသာေဟာ္ကို အလြန္သေဘာက် ခဲ့ၿပီး သားသမီးမ်ား ကိုပင္ ယင္းေနရာ၌ ႀကီးျပင္း ေစရန္ ဆႏၵရွိ ခဲ့သည္။ ဥေရာပသူ သုစႏၵီ တစ္ျဖစ္လဲ Inge က စခန္းသာ၏ အလွကုိ ဥေရာပရွိ ALPS ႏွင့္ Rocky ေတာင္တန္းတို႔၏ အလွႏွင့္ ဘာမွ် မဆိုင္ေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴး ေျပာဆို ခဲ့သည္။

ရွမ္းေစာ္ဘြား တစ္ဦးႏွင့္ ဥေရာပသူ တစ္ဦး၏ လြမ္းေမာဖြယ္ ဇာတ္လမ္းတြင္ စခန္းသာ စံနန္းသည္လည္း အစိတ္ အပိုင္း တစ္ရပ္ အျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့သည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေအးခ်မ္း သာယာ လွပေသာ စခန္းသာ စံနန္းကို လြန္စြာ သေဘာက် ခဲ့ၾကသည္။



စံနန္း၏ ထမင္း ၀ိုင္းတြင္ ဇြန္းခက္ရင္းႏွင့္ မစားလိုဘဲ လက္ျဖင့္ စားလိုေၾကာင္း ဥေရာပသူ တစ္ဦး၏ ေတာင္းဆို ခ်က္ကို ေစာ္ဘြားက ပထမဆံုး အႀကိမ္ လိုက္ေလ်ာေပး ခဲ့သည့္ ေနရာ လည္း ျဖစ္သည္။

သီေပါ ေစာ္ဘြား စ၀္ၾကာဆိုင္က ဦးရီးေတာ္ ဆာေစာခ်ယ္သည္ ေတာ္ေကာက္ ထားေသာ ၾကင္ရာေတာ္ ၄၀ ႏွင့္ သားသမီးမ်ား အတြက္ ေနရာ လိုအပ္သျဖင့္ စခန္းသာ ေဟာ္ကို တည္ေဆာက္ ခဲ့သည္ဟု အရႊန္းေဖာက္ ခဲ့ၿပီး စ၀္သုစႏၵီကလည္း ဦးရီးေတာ္ ေျခရာ မနင္းသျဖင့္ ဝမ္းသာသည္ဟု ေစာ္ဘြားကို တုံ႔ျပန္ စကားဆို ခဲ့သည္ဟု စ၀္သုစႏၵီ၏ စာအုပ္ ထဲတြင္ ေရးသား ထားသည္။



ေစာ္ဘြားတို႔ သီေပါေဟာ္မွ ေက်ာက္မဲ စခန္းသာသို႔ ေရႊ႕လွ်င္ ထိုေခတ္ အခါက ဓားျပရန္ေၾကာင့္ ကားေျခာက္စီး ခန္႔ျဖင့္ ၿခံရံ သြားလာ ခဲ့ေသာ လမ္းသည္ ယခုအခါ ျမန္မာ့ ထြက္ကုန္မ်ား တ႐ုတ္သို႔ တင္ပို႔ရာ နယ္စပ္ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းမႀကီး ျဖစ္လို႔ေနေလၿပီ။

စခန္းသာရြာမွ ေဟာ္ရွိရာ ေတာင္ကုန္းသို႔ တက္ရန္ ေစာ္ဘြားတို႔ အသံုးျပဳခဲ့သည့္ ထင္း႐ွဴးပင္မ်ား၊ ခ်ယ္ရီပင္မ်ား ရွိရာ ကားလမ္းသည္ ယခု အခါေတာထ ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ စခန္းသာေဟာ္သို႔ သြားလွ်င္ မႏၲေလး၊ လား႐ိႈး လမ္းမႀကီးေဘးရွိ ျမင္းကြင္းရြာ၊ ေတာရေက်ာင္း ေဘးမွသာ ျဖတ္ သန္းသြား လာၾက ေတာ့သည္။



လမ္းမႀကီးေဘးမွ ဆုိင္ကယ္ျဖင့္ ၁၀ မိနစ္ ခရီးသာ သြားရေသာ ေႏြရာသီ စံနန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ လူသူ အေရာက္အေပါက္ နည္းခဲ့သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ စစ္အစိုးရ တစ္ေလွ်ာက္ ေစာ္ဘြားမ်ား အေၾကာင္းကို တိုးတိုး တိတ္တိတ္သာ ေျပာဆို ခဲ့ၾကရေၾကာင္း ေဒသခံ မ်ားက ေျပာၾကသည္။

‘‘အစိုးရကလည္း သိမ္းထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး မူးယစ္ေဆးျဖတ္တဲ့ စခန္း အျဖစ္လည္း သံုးခဲ့ေတာ့ အေရာက္ အေပါက္ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီဘက္ေခတ္ျပန္ၿပီး ပြင့္လင္း လာေတာ့မွ ေရးၾက သားၾကေျပာၾက ဆိုၾကနဲ႔ ဒီေဟာ္က ျပန္ေပၚလာ ရတာပါ’’ဟု ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ ရွမ္းစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသင္း ဒုဥကၠ႒ ဦးစိုင္းလိုင္းဟန္က ေျပာသည္။



လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္က ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ ရွမ္းစာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသင္း လူငယ္မ်ား ဦးေဆာင္ကာ ေႏြရာသီ စံနန္းကို သန္႔ရွင္းေရး သြားလုပ္ ခဲ့ၾကသည္။

ဟိုင္းေဝး လမ္းမႀကီးေဘးမွ ျမင္းကြင္းရြာသို႔ ခ်ိဳးဝင္ လိုက္သည္ႏွင့္ ေဟာ္နန္းသို႔ သြားရာ လမ္းသည္ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ႏွင့္ အဝါေရာင္ ပန္းႏွမ္းခင္းႀကီး ေဘးမွ ျဖတ္သန္း သြားရသျဖင့္ သာယာ လွသည္။ ေတာင္တက္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ လူတစ္ရပ္ ခန္႔ျမင့္မားေသာ ေျပာင္းခင္းမ်ားႏွင့္ ေတာ႐ိုင္းပန္း မ်ားေၾကာင့္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ မွာပင္ ေအးစိမ့္ ေနသည္။



ေတာင္ထိပ္သို႔ အေရာက္ ျပန္႔ျပဴး က်ယ္ဝန္းေသာ ေျမေနရာတြင္ တစ္ခ်ိန္က ေစာ္ဘြားတို႔ ရယ္သံမ်ား ဖံုးလႊမ္း ခဲ့သည့္ ေႏြရာသီ စံနန္းသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ဆီးႀကိဳလို႔ ေနသည္။

အမုိးပင္ မရွိေတာ့ ေသာ္လည္း စံနန္းသည္ တစ္ခ်ိန္က အခမ္းနားႀကီး ခမ္းနားခဲ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မ်က္ႏွာစာႏွင့္ တုိင္လံုးမ်ားက သက္ေသျပေနသည္။

စံနန္းမ်က္ႏွာစာရွိ ေနဝန္း ထဲမွက ေဒါင္းမွာ ေဒါင္းေတာင္ကိုသာ ေတြ႔ရၿပီး ေဒါင္း႐ုပ္ကို မျမင္ ရေတာ့ေခ်။ တံခါးမ်ား၊ ျပတင္းေပါက္မ်ား၊ နံရံမ်ား၊ ၾကမ္းခင္းမ်ား၊ အမုိးမ်ား မရွိေတာ့ဘဲ ျမက္႐ိုင္းပင္ မ်ားကသာ ေနရာယူ ထားသည္။ က်န္ရွိေနသည့္ နံရံ အခ်ိဳ႕တြင္ ရွမ္းဘာသာျဖင့္ တစ္မ်ိဳး၊ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ တစ္ဖံု မီးေသြးခဲျဖင့္ ေရးျခစ္ ထားျခင္းကို ျမင္ေတြ႔ရ၍ လူငယ္မ်ား လာေရာက္ ခဲ့ၾကေၾကာင္း ၫႊန္းဆိုေနသည္။



‘‘အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေက်ာက္မဲ ေရာက္လာတဲ့ ကမၻာလွည့္ ေတြက စခန္းသာေဟာ္ကို သြားေလ့လာ ၾကတယ္’’ ဟု ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ခံ ကိုစိုင္းလြမ့္ေခးက ေျပာၾကားသည္။

ဂုတ္ထိပ္ တံတားႏွင့္ သီေပါေဟာ္သို႔ သာသြားေလ့ရွိသည့္ ႏုိင္ငံျခား ခရီးသြားမ်ား အတြက္ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ရွိ ေႏြရာသီ စံနန္းသည္ ေလ့လာ စရာေနရာ တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။

စံနန္းေဆာက္လုပ္ ခဲ့သူ သီေပါ ေစာ္ဘြားႀကီး ေစာခ်ယ္သည္ ဆာဘြဲ႔ ခ်ီးျမႇင့္ ခံခဲ့ရသူ ျဖစ္ၿပီး ဥေရာပသို႔ ေရာက္ရွိ ဖူးသူျဖစ္သည္။



တစ္ခ်ိန္က ေစာ္ဘြားတို႔ စံနန္း လသာေဆာင္မွ ၾကည့္႐ႈ ခဲ့ၾကသည့္ ႐ႈခင္းသာကို စံနန္းသို႔ လာေရာက္ သူမ်ားက က်ိဳးပဲ့ေနသည့္ နံရံမ်ားေပၚမွ တြယ္တက္ကာ ၾကည့္႐ႈေလ့ ရိွၾကသည္။

ေတာင္ကုန္းေပၚမွ အေလ့က် ေပါက္ေနသည့္ အပင္မ်ားကို လြန္ေျမာက္ၿပီး ျပန္႔ျပဴးေသာ လြင္ျပင္ စိုက္ခင္းမ်ား၏ ဟိုဘက္၌ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္တန္းမ်ား ေနာက္ ခံထားေသာ
ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ လမ္းမႀကီးကို ျမင္ ရလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။



စဝ္သုစႏၵီက အဆုိပါ ျမင္ကြင္းကို အသက္႐ွဴ မွားေလာက္သည့္ ျမင္ကြင္းဟု တင္စား ခဲ့သည္။

လသာေဆာင္မွ ျမင္ရေသာ လြင္ျပင္မွာ တစ္ခ်ိန္က ျမင္းၿပိဳင္ကြင္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး ယင္းလြင္ျပင္ အနီးမွ ရြာသည္ ျမင္းကြင္းရြာဟု အမည္ရသည္။



စံနန္း ေဆာက္လုပ္စဥ္က ရွိခဲ့သည့္ ျမက္ခင္း ျပင္မ်ား၊ ႏွင္းဆီ ၿခံမ်ား၊ စေတာ္ဘယ္ရီ စိုက္ကြက္မ်ား ေနရာတြင္ ေတာ႐ိုင္း ပန္းမ်ားႏွင့္ ခ်ဳံမ်ားက ေနရာ ယူလို႔ ေနသည္။ စံနန္း၏ အေနာက္ ဘက္ေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္ ပါက ပဲခင္း တစ္ခင္းကို ေတြ႔ျမင္ ရသည္။

ပင္မေဆာင္သို႔ ေက်ာက္ေလွကား အတုိင္း တက္လာပါက နံရံ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္တြင္ က်န္ေန ေသးေသာ မီးလင္းဖိုမ်ားႏွင့္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ မ်ားကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ပင္မေဆာင္၏ ဘယ္ညာ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္တြင္ အေဆာင္မ်ား ရွိေနေသးသည္။ အမုိးႏွင့္ ၾကမ္းခင္းမ်ား မရွိေတာ့ ေစကာမူ ႏွစ္ပါင္း ရာေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည့္ ေဟာ္သည္ အပ်က္အစီးမ်ား ၾကားထဲ ကပင္ အတိတ္က ခမ္းနားမႈကို လွစ္ဟ ျပေနသည္။



သို႔ေသာ္ စံနန္း၏ ေဘးပတ္လည္မွာမူ ေတာထေနသည့္ ခ်ံဳ ႏြယ္ ပိတ္ေပါင္းမ်ားက ဝန္းရံေနသည္။ ေႏြရာသီ စံနန္းမွာ ေက်ာက္မဲ အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးဌာန လက္ေအာက္ မွာပင္ ရွိေနေသးၿပီး လႊဲအပ္ လာပါက အစီအစဥ္မ်ား စနစ္တက် ခ်မွတ္ကာ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ ရွမ္းစာေပႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ အသင္း ဒုဥကၠ႒ ဦးစိုင္းလိုင္းဟန္က ေျပာသည္။



ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ရွိ ေႏြရာသီေဟာ္၏ အခမ္းနားဆံုး အခ်ိန္မ်ား ကုန္ဆံုး ခဲ့သည္မွာ လြတ္လပ္ေရး မရခင္ ကတည္းက ျဖစ္သည္။ ေဟာ္သည္ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ မီးေလာင္ ကြၽမ္းခံ ခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္ အထြက္တြင္ ၿဗိတိသွ် ျပန္ဝင္ လာျပန္သည္။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ အႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ေစာ္ဘြားမ်ား ေဟာ္ကို လွည့္မၾကည့္ အားေပ။ ၁၉၅၉ ဧၿပီ ၂ ရက္တြင္ ေတာင္ႀကီး ၿမိဳ႕၌ ေစာ္ဘြားမ်ား အာဏာ စြန္႔ရၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ကို ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ ေရြးခ်ယ္ခံ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့သည္။

၁၉၆၂ တြင္ စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေဟာ္၏ အဆင့္ အတန္းသည္ မူးယစ္ေဆးဝါး ျဖတ္သည့္ေနရာ တစ္ခု အထိေလ်ာ့က် ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တစ္စစီ ဖဲ့ယူခံ ရသည္ အထိ ျဖစ္ခဲ့ကာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ေရွာက္သူ ကင္းမဲ့ခဲ့သည္။



သို႔ေသာ္ သမုိင္းသည္ တစ္ေက်ာ့ျပန္ မ်က္ႏွာသာ ေပးလာၿပီ ျဖစ္သည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလမ်ားမွ ဒီမုိကေရစီ ကာလသို႔ ေရြ႕လ်ား လာၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္က တိုးတိတ္ေန ခဲ့သည့္ ဖက္ဒရယ္ ဟူေသာ စကားလံုးသည္ ျပန္လည္ က်ယ္ေလာင္ လာၿပီျဖစ္သည္။

ထုိ႔အတူ ရွမ္းတုိင္းရင္းသား တို႔၏ အတိတ္ သမုိင္းျဖစ္သည့္ ေစာ္ဘြားမ်ား၊ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ခံထားရေသာ ၎တို႔၏ ေဟာ္မ်ားသည္လည္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ သူမ်ားျဖင့္ တန္ဖိုး အမွန္ကို ျပန္လည္ သတ္မွတ္ ခံရေတာ့မည့္ အခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိ လာေတာ့မည္လား ဆိုသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

(ဓာတ္ပံုအားလုံး − စုိင္းေဇာ္)

By - နႏၵ

Original link - http://www.7daydaily.com/story/52199

ဒီပို႔စ္ေလးကို သေဘာက်ရင္

လုပ္ေပးခဲ့ေနာ္။

Read More »

သံဃာေတာ္မ်ား၏ ကမၻာေက်ာ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး

၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ၂၆ ရန္ကုန္ ေရႊတိဂုံ အနီးတြင္ ရဲမ်ား၏ တားစီးမႈကို ရင္ဆိုင္ ေနရေသာ ေရႊဝါေရာင္ သံဃာေတာ္မ်ား (ဓာတ္ပုံ – Reuters)
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ လက ျမန္မာႏိုင္ငံ တ၀န္း၌ ထိုမွ်ေလာက္ ႀကီးက်ယ္မည္ဟု မထင္ ခဲ့ေသာ ရဟန္း သံဃာမ်ား၏ စစ္ အာဏာ ရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး၊ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ ေပးေရး တိုက္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။

စက္တင္ဘာ ၅ ရက္တြင္ ပခုကၠဴ၌ သံဃာမ်ားကို စစ္တပ္က ႐ုိက္ႏွက္ခဲ့ ရာမွစ၍ ထိုတိုက္ပြဲႀကီး ျဖစ္ေပၚ လာေလသည္။ ယခု ဆိုလွ်င္ ၈ ႏွစ္ေျမာက္ ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေၾကးသြန္းဘုရားေရွ႕၌ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ကာ စစ္သားမ်ားကို ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိးေနေသာ သံဃာမ်ား၏ေခါင္းကို တုတ္မ်ားျဖင့္ ႐ုိက္ခ်လိုက္ၾကသည္မွာ ျပည္သူမ်ားရင္ထဲ မေမ့ႏိုင္စရာျဖစ္၏။ အထက္မွ အမိန္႔ေပး၍ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားက ပစ္ဆို လွ်င္ လည္း ပစ္ၾကရေလသည္။

၁၉၇၄ အလုပ္သမား အေရးအခင္းက စစ္သားမ်ား မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ကာ လူအုပ္ထဲခ်ိန္၍ ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သည့္ ျမင္ကြင္းကို လည္း မိမိ တို႔ ယခုအထိ မေမ့ႏိုင္ေသးေပ။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈတေလွ်ာက္လုံးတြင္ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ေတာ့ေသာ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ လူသတ္ပြဲမ်ားလို ျဖစ္ေနေလသည္။

ယေန႔ အရပ္သားအစိုးရဟု ေႂကြးေၾကာ္လာေသာ စစ္တပိုင္းအစိုးရ အေျပာင္းအလဲကို ေဖာ္ေဆာင္သည္ဟု သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေျပာဆုိ လာေသာ အစိုးရသည္ ၅ ႏွစ္သက္တမ္းကို ေက်ာ္လႊားသြားေပေတာ့မည္။ ၅ ႏွစ္ရွိလာသည့္တိုင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ က စစ္ အာရွင္တို႔၏ လူထုကို ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္မႈမ်ားကို ၀န္မခံႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။

၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံတုန္းက ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရသည္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ကို အသက္ေသဆုံးသည္အထိ ႐ုိက္ႏွက္ခဲ့သည္မွအစ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီးကို ၿဖိဳခြဲခဲ့ပုံ၊ လယ္သမားမ်ားကို ျမင္းမ်ားျဖင့္ နင္းခဲ့ပုံ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ရန္ကုန္ အတြင္း၀န္႐ုံးေထာင့္ တြင္ တုတ္ျဖင့္႐ုိက္၊ ျမင္းမ်ားျဖင့္ ၿဖိဳခြဲခဲ့ပုံမ်ားကို စုံစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဖြဲဲ႕၍ စုံစမ္းစစ္ေဆးေစသည္။

ထို႔ေနာက္ လန္ဒန္ရွိ အစိုးရအဖြဲ႕ကို တင္ျပရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ ထိုကဲ့သုိ႔ အစီရင္ခံစာမ်ားကို လုပ္ထုံး လုပ္နည္း အရ လုပ္ မလုပ္ကား မသိရေသာ္လည္း အစီရင္ခံစာမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ တင္ျပျခင္း မရွိခဲ့ေပ။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္က ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္တြင္ ပစ္ခတ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စစ္အစိုးရက အေသအေပ်ာက္စာရင္း ေၾကညာ ရာ၌ တကယ့္အျဖစ္မွန္ႏွင့္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ကြာျခားသြားေလသည္။

၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမ ၃၀ ဒီပဲယင္း ႐ုိက္ႏွက္ပြဲႀကီးတုန္းကလည္း မွန္ကန္ေသာ အစီရင္ခံစာ မတင္ျပခဲ့သလို အေသအေပ်ာက္စာရင္း လည္း တိတိက်က် ကမၻာကို မခ်ျပႏိုင္ခဲ့ေပ။ ကိုယ္ေတြ႕ ေတြ႕ႀကဳံရသူမ်ား၏ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားကိုသာ လူထုက သိခြင့္ရေလသည္။

၁၉၈၈ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးဆုိလွ်င္ လူေသာင္းႏွင့္္ခ်ီ ေသဆုံးႏုိင္သည္ဟု ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံရသူမ်ား၊ ျမင္ေတြ႕ရသူမ်ား၊ ဗီဒီယိုေခြမ်ား၏ သက္ေသခံခ်က္အရဆိုလွ်င္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိျဖစ္ေသာ လူသတ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း မဆလ အစိုးရ ျပဳတ္က်သြားၿပီး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ လူထုကို မ်က္လွည့္ျပကာ အာရုံေျပာင္း လိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ လူထုကမတိုက္ေသာၿမိဳ႕ မရွိ၊ နယ္ မရွိ။ လူထုမပါေသာေနရာ မရွိေပ။ သူပုန္နယ္ေျမမ်ား တြင္ပင္ ဆႏၵျပပြဲ ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။

ထိုကဲ့သို႔ပင္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးသည္လည္း တႏိုင္ငံလုံးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့ေလသည္။ ၈၈ အေရး ေတာ္ ပုံႀကီးေလာက္ မက်ယ္ျပန္႔ခင္မွာပင္ စစ္အစိုးရက ထိန္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ ထုိခ်ိန္ကျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အေျခအေနေလာက္ ပို၍ ေသြးေခ်ာင္းစီးမသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

တိုက္ပြဲစကတည္းက ေရႊတိဂုံ ေစတီအနီးရွိ ေၾကးသြန္းဘုရားသို႔ မိမိေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ေၾကးသြန္းဘုရားမွ သံဃာတပ္ႀကီး စတင္ခ်ီတက္ခဲ့သည္ကိုလည္း ေဘးမွလိုက္အားေပးရင္း သံဃာမ်ား၏ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ေသာ အသံမ်ားကို ၾကားေယာင္ေနခဲ့ပါသည္။

ေန႔စဥ္ဆက္ရက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္းရွိ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားမွ သံဃာမ်ားႂကြခ်ီလာကာ ေဘးမွ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ လူထုက ၀န္းရံၿပီး ခ်ီတက္ပြဲမွာ အားေကာင္းလာသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ကာ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀သံသာ လမ္းမ်ားေပၚ ဖုံးလႊမ္းခဲ့သည္။

တေန႔ၿပီးတေန႔ၾကာလာကာ လူထုကလည္း တခဲနက္ပါ၀င္ခဲ့၏။ က်ဳိကၠဆံကြင္း အ.ထ.က(၃) ေရွ႕တြင္ ပတ္ခတ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ တဦး ကုန္သည္ႀကီးမ်ားဟိုတယ္(ယခု ဆူးေလ ရွန္ဂရီလာ)ေရွ႕တြင္ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္ သတင္းေထာက္ အပစ္ခံရသည့္ေန႔မွာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး အျမင့္ဆုံးေရာက္ရွိခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဂ်ပန္ သတင္းေထာက္ အပစ္ခံရခ်ိန္တြင္ မိမိတို႔ ထိုအနားတြင္မရွိပါ။ ထုိစဥ္က အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ ကမၻာကို သတင္းမ်ား တင္ျပႏိုင္ေသာ သတင္းဌာနမွာ အယ္လ္ဂ်ာဇီးယား ျဖစ္ပါသည္။

သံဃာတပ္ႀကီးႏွင့္အတူ ျပည္သူလူထုသည္ ဆူးေလးဘုရားလမ္းေပၚတြင္ ရွိေနၾကသည္။ ထုိစဥ္က ၃၆ လမ္းတြင္ ၀ါးခယ္မ သခင္ သိန္းေမာင္ထံ ၀င္ေရာက္ေနရာမွ ေရႊအျမဴေတ မဂၢဇင္း တိုက္သို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားရေသာအခါ ဆူးေလ ဘုရား လမ္းဘက္သြားဖို႔ ထြက္သည္။ ေရႊအျမဳေတ အယ္ဒီတာ ကို၀င္းၿငိမ္းက “ဆရာ ပစ္ေနသံေတြ ၾကားတယ္။ သတိထား ေနာ္” ဟု စုိးရိမ္တႀကီး သတိေပးရွာ၏။ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေခါင္းညိတ္ကာ တံခါးကိုဖြင့္၍ ဆင္းခဲ့ေလသည္။

ယခု Orchid ဟုိတယ္၊ ယခင္ City Star ဟိုတယ္ေရွ႕မွျဖတ္ကာ ၃၃ လမ္းရွိ ကို၀ံသ(သတင္းစာဆရာ ေမာင္ဝံသ)ထံသြားဖို႔ ေလွ်ာက္ လာသည္။ ၃၄ လမ္းမွေန ၃၃ လမ္းသို႔ အျဖတ္၌ လမ္းေပၚတြင္ မိမိသာ ထီးထီးႀကီးျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုစဥ္ ဆူးေလဘုရားဘက္မွ ေန၍ ရဲအရာရွိ ၂ ေယာက္ႏွင့္ ရဲသား ၅ ေယာက္ ေျပးလာပါသည္။ ေရွ႕ဆက္မတုိးနဲ႔၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဟု ရဲအရာရွိက ေအာ္သည္။ ၃၃ လမ္းေရာက္ဖို႔ သုံးေလးလွမ္းသာ လိုေတာ့သည္။ ရဲမ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ထား၏။ မိမိက ေရွ႕ဆက္တိုးခဲ့သည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ၃၃ လမ္းထိပ္ရွိ ေမာင္၀ံသအိမ္ ေရာက္ဖို႔သာျဖစ္သည္။ သူတို႔ကလည္း ေသနတ္ျဖင့္ခ်ိန္ၿပီး ေရွ႕ဆက္မတိုးဖို႔သာ ေအာ္ ေလသည္။ မိမိလည္း ၃၃ လမ္းထိပ္ ေရာက္သြားသည္။ ထိုစဥ္ ေသနတ္သံတခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္။ မိမိလည္း ၃၃ လမ္းထဲ ေရာက္ သြားကာ ေမာင္၀ံသအိမ္ေရွ႕ ေျပးသြားခဲ့ေလသည္။ ေသနတ္က မိမိကိုပဲပစ္သလား၊ တျခားေနရာကိုပင္ မွန္သြားသလား မသိေပ။ ေရွ႕ခန္းတြင္ထုိင္ေနေသာ ကို၀ံသက “လာဗ်ဳိ႕၊ လာ လာ” ဟုေခၚကာ ေရွ႕ဘာဂ်ာတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ေလသည္။ အေတြးအျမင္ ေရွ႕ခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ကို၀ံသကလည္း ဆြဲတံခါးကို ေသာ့ခတ္လိုက္ပါသည္။ “ဒီခ်ိန္ႀကီးမွာ ခင္ဗ်ား ဘယ္ကေန လွည့္လာတာလဲ”၊ “ဒီဘက္အေျခအေန သိခ်င္တာနဲ႔ လာၾကည့္တာဗ်ာ”ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အခန္းထဲမွေန လူသံမ်ားကို ၾကားေနရသလို ရဲမ်ား၏ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ ေအာ္သံမ်ားကိုလည္း ၾကားေနရေလသည္။ စစ္သားမ်ားလည္း ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚ ျဖန္႔တက္လာေပၿပီ။ ကို၀ံသကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး မိမိက အခန္းထဲမွ ထြက္ဖို႔ျပင္ပါသည္။ သူက “ခဏေနပါဦးဗ်ာ၊ နားၿပီးမွသြားပါ” ဟု ေျပာေသာ္လည္း သူ႔ကိုခြင့္ေတာင္းကာ တံခါးဖြင့္ခိုင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမဘက္ မသြားေတာ့ဘဲ အေနာ္ရထာလမ္းဘက္ ထြက္လာခဲ့၏။ လူအမ်ားမွာမူ ဆူးေလဘက္ သို႔မဟုတ္ အေနာ္ရထာ လမ္းေပၚ ေရာက္ေန၍ ၃၃ လမ္းထဲတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရေပ။
မီးသတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ လူမ်ား စုေ၀းေရာက္ေနၾကသည္။ မိမိလည္း ထိုေနရာ သြားၾကည့္ေလသည္။ စစ္တပ္ႏွင့္ ရဲမ်ားက လမ္းေပၚမထြက္ဖို႔ ေျပာေန၏။ လူမ်ားမွာလည္း ေရွ႕သို႔တိုးသြားလိုက္၊ မ်က္ရည္ ယိုဗုံးမ်ားျဖင့္ပစ္လွ်င္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္ႏွင့္ လူထုသည္ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ေသနတ္မ်ားကို မေၾကာက္ၾကေတာ့ေပ။
ထိုစဥ္ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားရသျဖင့္ မိမိလည္း အေနာ္ရထာလမ္းဘက္ ေျပးခဲ့ေလသည္။ ထိုစဥ္ ေဘးတြင္ ကဗ်ာဆရာ လွသန္း(ကြယ္လြန္)ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ လက္တြဲကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ မိုးဂ်ာနယ္တိုက္ ေရာက္ေသာအခါ အယ္ဒီတာ ယမုံ ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။
စာေပသမားမ်ားမွာ ထိုေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတြင္ ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ပါ၀င္ခဲ့သည္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ႀကဳံခဲ့ရပါသည္။

မိမိတို႔ စကားေျပာေနၾကစဥ္ ဆူးေလဘက္မွ ေသနတ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ မိမိတို႔ တိုက္ခန္းမ်ားဘက္ကြယ္ကာ ရပ္လိုက္ၾကပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ လူအုပ္ႀကီးသည္ ၿပိဳဆင္းလာသလို ေသနတ္မွန္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားကို သယ္လာသည္ကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ဗိုက္တြင္ ေသနတ္မွန္ထားသည့္ အသက္ ၆၀ အရြယ္ အဖြားအိုတေယာက္ကို လူငယ္မ်ားက သယ္လာေလသည္။ ထိုလူငယ္မ်ားတြင္ ဗမာမ်ားပါသလို မြတ္စလင္မ်ားလည္းပါ၏။ သူတို႔က ထိုဒဏ္ရာရ အဖြားအိုကို ဘားလမ္းရွိ မြတ္စလင္ေဆး႐ုံသို႔ သယ္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

မိမိႏွင့္ ကိုလွသန္း၊ ကိုယမုံတို႔ ထိုလူအုပ္ေနာက္ လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆး႐ုံသို႔ မေရာက္ခဲ့ၾကေပ။ ထိုလူငယ္မ်ားက ေသနတ္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ သူတို႔ေရွ႕က်လာေသာ ထိုအဖြားအိုကို ေပြ႕ခ်ီကာ ေဆး႐ုံသို႔ သယ္သြားၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ လူအုပ္ႀကီးမွာ အေနာ္ရထာလမ္းမွေန သိမ္ျဖဴဘက္သို႔ ဆက္ခ်ီတက္သြားၾကေလသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ တိုက္ပြဲမွာ ပို၍ႀကီးလာသည္။ ၿဖိဳခြဲမႈမ်ားမွာလည္း ရက္စက္သထက္ ရက္စက္လာပါသည္။

သတင္းနည္းပညာေခတ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ထက္ ပိုတိုးတက္လာေသာေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ အၾကမ္း ဖက္မႈမ်ားမွာ ကမၻာတြင္ ပ်ံ႕သြား၏။ အယ္လ္ဂ်ာဇီးယားလို၊ DVB လို ႐ုပ္သံဌာနမ်ားက သတင္းမ်ား အဆက္မျပတ္ရယူကာ ကမၻာအႏွံ႔ ထုတ္လႊင့္ေပးသည္။

ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ျပည္သူလူထု၏ ေထာက္ခံမႈကို တခဲနက္ရရွိလိုက္သလို ၈၈ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ၈၈ စိတ္ဓာတ္ကို ျပည္သူက မေမ့ေသးေၾကာင္း သက္ေသျပလိုက္သည္။ ရဟန္း၊ သံဃာမ်ားကလည္း စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ ဖိႏွိပ္မႈကို မလံမလွဲပဲ စိတ္ ဓာတ္ျပင္းထန္ေၾကာင္း ျပသလိုက္ၾကသည္။

Saffron Revolution ဆိုသည္ကို ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးအျဖစ္ မည္သူက အမည္ေပး သတ္မွတ္လိုက္သည္ကိုမသိ။ Newsweek လား၊ Times လား၊ VOA လား၊ BBC လားမသိ။ တိုက္ပြဲတြင္ပါ၀င္ေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ားလား၊ စာေပပညာရွင္မ်ားကလား၊ ျပည္သူလူထုကလား မသိ။ ထုိနာမည္ႏွင့္ ထိုတိုက္ပြဲမွာ ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ့သည္။ ထိုတိုက္ပြဲ၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ပင္ စစ္အာဏာရွင္မ်ားသည္ ယူနီေဖာင္းခြ်တ္ကာ အရပ္၀တ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကသည္။

၂၀၀၇ ၿပီးေနာက္ ၂၀၀၈ တြင္ ဖြဲ႕စည္းပုံကို အတည္ျပဳၾကသည္။ လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ နာဂစ္မုန္တိုင္း ေၾကာင့္ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွပင္ အတည္ျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ျပည္သူအားလုံး မေမ့သင့္ေပ။ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္ သံဃာမ်ားမွာ မည္သည့္ အခ်ိန္ တြင္မွ မရွိခဲ့ေပ။

ယေန႔သံဃာမ်ားႏွင့္ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းအားလုံး၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီအားလုံး ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ေသာ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအျဖစ္ ရင္ထဲမွတ္သားကာ ေရႊ၀ါေရာင္အလံကို ျမင့္ မား စြာ လႊင့္ထူၾကရေပမည္။ ။

ဧရာ၀တီ-သတင္း႒ာန by Hsu Wai Linn

Original link - http://burma.irrawaddy.org/article/2015/10/03/96082.html

Read More »

ေသြးနဲ ေရးခဲ့တဲ့ သမုိင္းေတြထဲက တစ္ခု

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၅ စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ သားႀကီး (၂၆) ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ပါ။ (၂၇)ႏွစ္ ထဲေရာက္ ၿပီေပါ့။ အေဝး တစ္ေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ သားႀကီးက လွမ္း ႏႈတ္ဆက္ရင္း
ေက်းဇူးတင္ စကားနဲ႔ အတူ လွမ္းကန္ေတာ့ ရွာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုမွာ က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ သမီးေလး မဝင္းေမာ္ဦး ကြယ္လြန္ျခင္း (၂၇) ႏွစ္ျပည့္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနား လုပ္တဲ့ဆီ သြား ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ပါ။ မိုးသည္း သည္း မနက္ခင္းေပမယ့္ မျဖစ္မေန သြားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လိႈင္သာယာ (၂၀) ရပ္ကြက္၊ ဗိုလ္ေတဇ လမ္းမွာရွိ ေနတဲ့ က်န္ရစ္သူ မိသားစုဆီ အ ေရာက္သြား ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ပြဲက မနက္အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္၊ အမွတ္တရစကားနည္းနည္း စီေျပာၾက၊ ႂကြေရာက္လာခဲ့တဲ့ ေရႊဝါေရာင္သံဃာေတာ္မ်ားကို ေန႔ဆြမ္းကပ္ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့အစီ အစဥ္ပါ။ အမွတ္တရစကားေတြ က တိုသေလာက္ေလးနက္လွပါ တယ္။ ၈၈ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပြင့္ လင္းလူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ကိုဂ်င္မီ၊ ေဒၚခင္ေဌးဝင္း (မဝင္းေမာ္ဦး၏မိခင္)၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ ခ်ဳပ္က ဒါ႐ိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္ နဲ႔ ေရႊဝါေရာင္ ဆရာေတာ္ဦးျပည္ ေက်ာ္တို႔က ေျပာၾကားမိန္႔ဆိုခဲ့တာပါ။

ဒါ႐ိုက္တာၾကည္ျဖဴသွ်င္အ ေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မေလးစားဘဲမေန ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ရယ္၊ အခုထိ မဝင္းေမာ္ဦးဓာတ္ပံု ကို မၾကည့္ရက္တာကို ရင္နာနာ နဲ႔ ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ ေရႊဝါ ေရာင္ဆရာေတာ္ ဦးျပည္ေက်ာ္ ကလည္း ကိုယ္ေတာ့္အေနနဲ႔ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ခ်က္ေတြ မိန္႔ၾကား သြားခဲ့တဲ့အထဲမွာ အခုလက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို လက္ ေတြ႕ဆန္ဆန္ မိန္႔ၾကားသြားခဲ့တာ ပါ။ ‘

‘ဝင္းေမာ္ဦးေရ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ကေတာ့ ေရစက္ခ်ေပးခ်င္ပါ တယ္။ အေနအထားေလးေတြက ရင္ခုန္ ရတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ရက္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ ပါဦး’’လို႔ ဘုန္းဘုန္း ဦးျပည္ေက်ာ္ က မိန္႔ၾကား ခဲ့ပါတယ္။

ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး မေမးရက္ေပ မယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဆို႔နင့္ စြာျပန္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြက ေတာ့ သမီးေလးဟာ ဘယ္ေပါင္၊ ညာဘက္ဒူး၊ ညာလက္ေမာင္းက ေန ရင္အံုထဲ က်ည္ဆန္ေဖာက္ဝင္ သြားခဲ့တယ္။ သမီးတုိ႔ အလက (၄) ၾကည့္ျမင္တိုင္က ေက်ာင္း သား၊ ေက်ာင္းသူ စုစုေပါင္း ၁၇ ေယာက္ က်ည္ထိမွန္ခဲ့တယ္။

သမီးကမွ ေဆး႐ံုေရာက္ခြဲစိတ္ ကုသခံလုိက္ရေသးတယ္။ ေမာင္ ပိန္(ခ) ေမာင္တင္ထြန္းက နဖူး တည့္တည့္ထိၿပီး ဦးဆက္ပြင့္သြား ခဲ့တာ။ ေမာင္သန္းေဌး တစ္ ေယာက္ခမ်ာလည္း ဆီးအိမ္ထိၿပီး ေနရာတင္ ပြဲခ်င္းၿပီးခဲ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ သမီးအေလာင္းကို ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး ရင္ခြဲ႐ံုမွာ ၂၄ နာရီအတြင္း သၿဂႋဳဟ္ပါ့မယ္။ အေလာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အစစအရာရာတာဝန္ယူ ပါတယ္။ ဆူပူမႈမျဖစ္ေစရပါဘူးဆိုတာ လက္မွတ္ေရးထိုးထုတ္ယူခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

မွတ္တမ္းေပါင္းမ်ားစြာေတြ ထဲမွာ မဝင္းေမာ္ဦးအေၾကာင္းရွိ ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ (၂၇)ႏွစ္ၾကာလို႔ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြ မသိႏုိင္ ၾကေတာ့တာလား။

လူႀကီးပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ ေနႏုိင္တာမို႔ မွတ္တမ္းေတြထဲက အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ ျပန္ေဖာ္ျပ ခ်င္ပါတယ္။ မဝင္းေမာ္ဦးဟာ ရန္ကုန္တုိင္း ၾကည့္ျမင္တုိင္ၿမိဳ႕ နယ္ မက်ည္းတန္း (ေျမာက္) အေရွ႕ရပ္ကြက္ အမွတ္ (၃၅) ပန္းပင္ႀကီးလမ္းမွာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ ၁၅ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ ေမြးဖြားခဲ့သူပါ။

မိဘေတြျဖစ္ၾက တဲ့ ဦးဝင္းၾကဴ၊ ေဒၚခင္ေဌးဝင္းတုိ႔ ရဲ႕ သားသမီးေျခာက္ေယာက္ထဲ က အႀကီးဆံုးသမီးျဖစ္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ သာေရး၊ နာေရး၊ လူမႈ ေရးကိစၥေတြမွာ က်ရာတာဝန္က ပါဝင္ထမ္းရြက္ေလ့ ရွိခဲ့သူတစ္ ေယာက္ပါ။

ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ ၾကတဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံု ကာလက သူေနခဲ့တဲ့ အလက (၄)ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ အ႒မတန္း ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းခ်ီတက္ဆႏၵျပခဲ့တာပါ။

စစ္အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ညေန မွာ တစ္အိမ္လံုးက မဝင္းေမာ္ဦး ကို ေဖ်ာင္းဖ်ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ေက်ာင္းခဏသြားမယ္။ မ်က္ႏွာျပၿပီး ျပန္ လာခဲ့ပါ့မယ္လို႔ အိမ္ကအထြက္ ေကာင္းေအာင္ေျပာၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ မိခင္ျဖစ္သူက စိတ္ပူလို႔ေက်ာင္းလိုက္သြားေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံုကိုကိုင္ၿပီး လုိက္သြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။

ေသနတ္မွန္ခဲ့တဲ့ေနရာက ဆူးေလဘုရားလမ္းနဲ႔ ကုန္သည္ လမ္းေထာင့္ မီးပြိဳင့္နားမွာျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကို ေဒါက္တာ ဝင္းေဇာ္နဲ႔ ေဒါက္တာေစာလြင္တို႔ က ဒဏ္ရာရျပည္သူေတြကို ေဆး ႐ံုးကားနဲ႔ လိုက္ကယ္ရင္းေရာက္ လာခဲ့တာပါ။ မဝင္းေမာ္ဦးကို အေရးေပၚခြဲစိတ္ကုသေပးခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ ဦးၫြန္႔ ဝင္းျမင့္နဲ႔ မဝင္းေမာ္ဦး ဖခင္တုိ႔ ေတြ႕ခဲ့ၾကတုန္းကတည္းက အ ဆုတ္တစ္ျခမ္းခြဲစိတ္ျဖတ္ထုတ္ ပစ္လိုက္ရၿပီ။ အေျခအေနေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဆုိတာ ဆရာဝန္ ႀကီးေျပာစကားအရ ဖခင္က သိလိုက္ရၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

လူနာေဆာင္ (၃/၄)ေရွ႕က (ယခင္)အသည္းအသန္လူနာျပဳ စုခန္းထဲမွာ မဝင္းေမာ္ဦးက သူ႔ ဖခင္ကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း လက္ အုပ္ခ်ီ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ေတာင္းပန္စကားဆိုခဲ့ပါတယ္။ အသက္မီခ်င္ရင္ အျမန္ဆံုးေဆး ႐ံုႀကီးကို လိုက္ခဲ့ပါဆုိတဲ့သတင္း ၾကားခဲ့ရၿပီးကတည္းကေရာ၊ ခြဲ စိတ္ဆရာဝန္ႀကီးေျပာစကားအရ ေရာ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နင့္နင့္သီးသီးခံစားေနရၿပီျဖစ္တဲ့ ဦးဝင္းၾကဴဟာ အသက္ရွင္ေန ေသးတဲ့သမီးကို အားေပးစကား ဆို႔ဆုိ႔နင့္နင့္ေျပာရင္း အနားယူ ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။

ေသနတ္မွန္ၿပီး ဖခင္နဲ႔ သမီး ေတြ႕ခဲ့ရခ်ိန္ဟာ ႏွစ္နာရီေလာက္ ပဲရွိပါလိမ့္မယ္။ မွိန္းေနတဲ့သမီး က ညေန ၅ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ေလာက္မွာ သူ႔ဖခင္ကို လက္ယပ္ ေခၚၿပီး ကတိတစ္ခုေတာင္းပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အမ်ားသိၿပီးခဲ့ၾကတဲ့အတုိင္း သမီးတို႔ ေတာင္းထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီမရ မခ်င္း သမီးတို႔ကို အမွ်မေဝပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိပါ။

သမီးကို ႏွစ္သိမ့္ ေနေပမယ့္ မရမကေတာင္းေနခဲ့ တဲ့ ကတိေၾကာင့္ သမီးေတာင္းတဲ့ ကတိေပးပါတယ္လုိ႔ေျပာအၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ ညေန ၅ နာရီ ၃၅ မိနစ္မွာ မိသားစု၊ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသား ျပည္သူေတြအားလံုးကို မ်က္ကြယ္ျပဳသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာျပည္ေက်ာင္းသား သမိုင္းေတြထဲမွာ ေသြးနဲ႔ေရးခဲ့ရ တဲ့ သမုိင္းေတြအမ်ားသားပါ။ ဒီမို ကေရစီရရွိေရးေတာင္းဆုိရင္း အ သက္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ မဝင္းေမာ္ဦးကိုေတာ့ အခု အခ်ိန္ထိ အမွ်မေဝရေသးပါဘူး။ က်ဆံုးသြားခဲ့တုန္းက အသက္(၁၆)ႏွစ္။ မက်ခဲ့ရင္ အခုဆိုအသက္ (၄၃)ႏွစ္။ ဒီမိုကေရစီ အျပည့္အဝရရွိေရးကိုေတာ့ အ သက္ရွင္က်န္ေနခဲ့ပါတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဆက္ေတာင္းဆုိေနဦးမွာပဲလို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

By - သြန္းခ

Original link - http://www.7daydaily.com/story/47776

Read More »

မဟာေဒဝီ စ၀္သုစႏၵီ အတြက္ ေတးသီခ်င္း

မဟာေဒ၀ီ စ၀္သုစႏၵီ
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အာဏာရွင္ ေတြရဲ႕ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ ပံုကို ကမၻာက သိေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ ေရးသားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ ထဲမွာ အင္ဂီဆားဂ်န္႔ (Inge Sargent) ေရးတဲ့ Twilight over Burma စာအုပ္လည္း နာမည္ႀကီး ပါတယ္။

စာအုပ္ကို ေရးသားတဲ႔ အင္ဂီက ဩစႀတီးယား ႏိုင္ငံသူ ျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ သတၱဳတြင္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ လာေရာက္ သင္ယူတဲ့ သီေပါ ေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္နဲ႔ ဖူးစာ ဆံုတယ္။ လင့္မ်က္ႏွာ တရြာမွတ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို အင္ဂီ လိုက္ပါ ေနထိုင္တယ္။ စဝ္ၾကာဆိုင္က အင္ဂီကို စဝ္သုစႏၵီ အမည္နဲ႔ မဟာေဒဝီ တင္ေျမႇာက္ တယ္။

ေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္က အစဥ္ အဆက္ ေစာ္ဘြားေတြ ခံစားေနတဲ့ လယ္ယာေျမေတြကို တကယ္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ လယ္သမားေတြ လက္ကို လႊဲေျပာင္း ေပးအပ္တယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို တိုးတက္ ေခတ္မီေအာင္ လယ္ထြန္စက္ေတြ ႏိုင္ငံျခားက တင္သြင္းတယ္။ ေမြးျမဴေရး ေခတ္မီေအာင္ ႏိုင္ငံျခားက ႏြားေတြ၊ ၾကက္ေတြ မ်ိဳးေကာင္းေတြ တင္သြင္း တယ္။ ေခတ္မီ သတၱဳတူးေဖာ္ ထုတ္လုပ္ေရးကို ႀကိဳးပမ္းတယ္။ ေလာင္းကစားကို အားမေပးဘူး။ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို ေစာ္ဘြားနဲ႔ မဟာေဒဝီတို႔ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး အေကာင္ အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။

ရွမ္းျပည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္ စဝ္ၾကာဆိုင္က ရွမ္းျပည္ေကာင္စီ အတြင္းေရးမႉး၊ အထက္လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ တာဝန္ေတြကိုလည္း ထမ္းေဆာင္ေန ရတယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက သီေပါေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး လက္စေဖ်ာက္ ပစ္လိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသူ ျဖစ္တဲ့ မဟာေဒဝီလည္း သမီးေတာ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ မာယာရီနဲ႔ ကိႏၵရီ တို႔ကို ေခၚေဆာင္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက တိမ္းေရွာင္ ထြက္ေျပး ခဲ့ရတယ္။ ဒီအျဖစ္ေတြကို မဟာေဒဝီ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အင္ဂီက Twilight over Burma အမည္နဲ႔ စာအုပ္ေရးၿပီး ထုတ္ေဝ ပါတယ္။

ရွမ္းျပည္ သီေပါေဒသမွာ ကေလး ၄ ေယာက္ ေမြးရင္ ၃ ေယာက္က အသက္ ၂ ႏွစ္ မျပည့္မီမွာပဲ ေသဆံုးကုန္ၾကရ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိခင္နဲ႔ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္း တည္ေထာင္ၿပီး လုပ္ကိုင္ဖို႔ မဟာေဒဝီ သုစႏၵီက စိတ္ကူးတယ္။ Twilight over Burma စာအုပ္ရဲ႕ တခန္းမွာေတာ့ ယခုလို ေရးသားထားတယ္။

“သုစႏၵီက သီေပါၿမိဳ႕က အမ်ိဳးသမီး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖိတ္ေခၚၿပီး မိခင္နဲ႔ ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းဖြဲ႔ဖို႔ တိုင္ပင္တယ္။ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကိုလည္း ဖြဲ႔လိုက္တယ္။

အစည္းအေဝး က်င္းပၿပီးေနာက္ေန႔မွာ မဟာေဒဝီ သုစႏၵီ ဖြဲ႔လိုက္တဲ့ အသင္းရဲ႕ အတြင္းေရးမႉး မဂၢီကို အသင္း အေဆာက္အအံု ေနရာရွာဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။ မဂၢီက ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ကျပား ျဖစ္တယ္။ သီေပါမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနလာခဲ႔သူလည္း ျဖစ္တယ္။


တကၠသိုလ္ ရဲေအာင္ (ဓာတ္ပံု – ေက်ာ္ရင္ျမင့္)
စာအုပ္ထဲမွာ မဟာေဒဝီ သုစႏၵီနဲ႔ မဂၢီတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မပါဘဲ ဂ်စ္ကားတစီးနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားခဲ့ၾကပံု၊ ကေလးမိခင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ၾကပံု၊ သားဖြားဆရာမေတြ ငွားရမ္းၿပီး ေခတ္မီကိရိယာနဲ႔ ေရမီးအစံု (ေရပူ ေရေအးပါ) ပါတဲ့ သားဖြားခန္း ဖြင့္ပံုေတြကို ဆက္လက္ ေရးသားထားပါတယ္။

ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ ျဖစ္ရပ္ကို ျပန္လည္ ေရးသားထားတဲ့ Twilight over Burma စာအုပ္ဟာ အင္မတန္ ေအာင္ျမင္ၿပီး မဟာေဒဝီ သုစႏၵီျဖစ္ခဲ႔တဲ့ အင္ဂီက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ ေနထိုင္တယ္။ မဂၢီလည္း ၂၀ဝ၈ ခုႏွစ္က အသက္ ၉၀ အရြယ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါၿပီ။

က်ေနာ့္ ေရွ႕မွာေတာ့ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကေန အင္ဂီ မၾကာခင္ ႏွစ္အနည္းငယ္က ေရးလိုက္တဲ့ စာတေစာင္ကို ကိုင္ၿပီး မဂၢီရဲ႕သားတေယာက္ ေရာက္ေနပါတယ္။

စာထဲမွာ အင္ဂီက “မင္းတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ေမေမဟာ ငါ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ အၿမဲတမ္း ရွိေနတယ္။ သီေပါရဲ႕ လြမ္းေမာ တမ္းတဖြယ္ ေတြထဲမွာ အစ္မမဂၢီနဲ႔ ခ်စ္မိတ္ေဆြေတြ ပါတယ္။ မင္းတို႔အားလံုး သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ လြမ္းၾကမယ္ ဆိုတာ ငါ ေတြးၾကည့္ ႏိုင္တယ္။ သူ႔႐ုပ္သြင္ဟာ ငါ႔စိတ္ထဲမွာ ထာဝရ ကိန္းေအာင္းေနတယ္။ ဝိပႆနာ တရားထိုင္တဲ့အခါ အာ႐ံုထဲမွာ သူ႔အသြင္ကို ေတြ႔ျမင္မိတယ္။ သူ႔ကို ျမင္မိတဲ့အခါ သူနဲ႔ စကားေတြ ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ မင္းတို႔ အားလံုး အတြက္ သူဂုဏ္ယူပါ လိမ့္မယ္။ ေစာ္ဘြား (စဝ္ၾကာဆိုင္) ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေတြက မင္းတို႔ ေဖေဖ ဟင္နရီနဲ႔ တင္းနစ္ ကစားၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ။ သူတို႔ကို မဂၢီနဲ႔ ငါတို႔က သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ တို႔က ထဘီေတြနဲ႔ တင္းနစ္ကစား ၾကည့္ၾကတယ္။ တယ္အဆင္ မေျပပါဘူးကြာ” လို႔ ေရးထားတယ္။

စာက စာရွည္ႀကီးပါ။ A4 စာရြက္နဲ႔ ၃ မ်က္ႏွာ ရွိတယ္။ စာကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ မဟာေဒဝီ သုစႏၵီနဲ႔ မဂၢီတို႔ မိသားစု အင္မတန္ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ၾကတာ သိသာပါတယ္။

မဂၢီဆိုသူက ၿဗိတိသွ် ဗိုလ္မႉးေဖာဘ္စ္ (Major Forbes) နဲ႔ ရွမ္းဓႏုအမ်ိဳးသမီး ေဒၚေဒၚအိတို႔ရဲ႕ သမီးျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ အမည္က ေဒၚခင္လွပါ။ ေဖာဘ္စ္က ပထမ ကမၻာစစ္မွာ စစ္မႈထမ္း အျဖစ္ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္လာတယ္။ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ေနာင္ခ်ိဳ၊ သီေပါမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္တယ္။ ေကာ္ဖီစိုက္တယ္။ ကညင္ပင္ စိုက္ၿပီး စက္႐ံုတည္ကာ ကညင္ဆီ (Tung Oil) ထုတ္တယ္။ ဥေရာပကို တင္ပို႔ေရာင္းခ်တယ္။ သူ႔ ဝန္ထမ္း မစၥတာ ဟင္နရီ ဘိဆန္ (Mr. Henery Beatson) နဲ႔ မဂၢီတို႔ အိမ္ေထာင္က် ၾကတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာက ဟင္နရီနဲ႔ မဂၢီတို႔ရဲ႕သား ကိုရဲေအာင္ေခၚ Frank ပါ။ ကိုရဲေအာင္ကို “တကၠသိုလ္ ရဲေအာင္” ဆိုၿပီး လူသိမ်ားတယ္။ ေတးသီခ်င္းေတြ ေရးတယ္။ လား႐ိႈးသိန္းေအာင္နဲ႔ တြဲၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုတယ္။ ပန္း ဘုရင္မေလးတို႔၊ ရွမ္း႐ိုးမက အိုးစည္သံတို႔ သူ႔သီခ်င္းေတြ ထင္ရွားတယ္။ သီေပါေစာ္ဘြားနဲ႔ မဟာေဒဝီတို႔ လူထု ေကာင္းစားေရး အတြက္ လက္တြဲ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္က ကိုရဲေအာင္ရဲ႕ အသက္က ၁၈ ႏွစ္ ေလာက္ ရွိၿပီမို႔ ေတာ္ေတာ္ပဲ ျမင္ေတြ႔မွတ္မိေနၿပီ ျဖစ္တယ္။

“က်ေနာ့္အေမက ပ႐ိုက္ဗိတ္ ေက်ာင္းဆရာမႀကီး။ ေနာက္ေတာ့ ေစာ္ဘြားကေတာ္ မဟာေဒဝီ အန္တီအင္ဂီနဲ႔ တြဲမိ သြားတယ္။ မိခင္ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရး အလုပ္ေတြ အတူလုပ္ၾကတယ္။ ေတာႀကိဳခ်ံဳၾကားကို သြားႏိုင္တဲ႔ လူနာတင္ယာဥ္ (Ambulance) ကား ၆ စီး ႏိုင္ငံျခားက မွာတယ္။ ေစာ္ဘြားေက်ာင္း ေဖာင္ေဒးရွင္း ဆိုၿပီး ေက်ာင္း ထူေထာင္ေတာ့ အေမက ေက်ာင္းအုပ္ လုပ္တယ္။ ကားေလးတစီး ေမာင္းေမာင္းၿပီး မဟာေဒဝီက အေမ့ဆီ လာတယ္” ကိုရဲေအာင္က သူ႔ဖခင္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပတယ္။

“အေဖက သူ႔ဟာသူ ရွမ္းျပည္မွာ သတၱဳ႐ိုင္းေတြ ရွာေတြ႔ထားတာ ရွိတယ္။ ေစာ္ဘြားျပန္လာေတာ့ အေဖနဲ႔အတူ ေခတ္မီတဲ႔ နည္းေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး သတၱဳတူးေဖာ္ၾကဖို႔ စီမံရင္း တြဲမိသြားတယ္” သူ႔ အေဖ၊ သူ႔အေမတို႔နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိခဲ့တဲ့ ေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္နဲ႔ မဟာေဒဝီတို႔ လူထုအက်ိဳးကို ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္စမွာပဲ စစ္အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ ၾကရၿပီး သူတို႔ေတြ ကိုယ္တိုင္ေရာ ျပည္သူလူထုပါ ဆင္းရဲဒုကၡတြင္းထဲကို က်ဆင္းသြားရတဲ့ အျဖစ္ကို ကိုရဲေအာင္က မခံစားႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ “သုစႏၵီ”လို႔ အမည္ေပးထားတဲ႔ ဗီစီဒီ သီခ်င္း အခ်ပ္ကို သူတတ္ကြ်မ္းတဲ့ အႏုပညာနဲ႔ ဖန္တီးလိုက္တယ္။

သီခ်င္းစာသားေတြကို က်ေနာ္ ခံစားၾကည့္တယ္။

“ေတာ္ဝင္ေစာ္ဘြား တပါး … ဧကရီ … ေရေျမ ေတြ ေက်ာ္လႊား … လိုက္လာၿပီ … မဟာေဒဝီ သီေပါ ၿမိဳ႕သုစႏၵီ “

အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေကာ္လိုရာဒို သတၱဳတြင္း အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းကို လာတက္တဲ့ သီေပါေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္နဲ႔ ဩစႀတီးယားသူ အင္ဂီတို႔ ေတြ႔ဆံု ခ်စ္ကြ်မ္းဝင္မိၾက တယ္။ အေမရိကန္မွာ ၄ ႏွစ္တာ ပညာသင္ယူၿပီးေနာက္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္မွာ စဝ္ၾကာဆိုင္က အင္ဂီကို ထိမ္းျမားလက္ထပ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေခၚေဆာင္လာခဲ႔တယ္။ ဇနီး ခင္ပြန္း ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အထိ စဝ္ၾကာဆိုင္က သူဟာ သီေပါ နယ္ရွင္ပယ္ရွင္ ေစာ္ဘြားတေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း အင္ဂီကို အသိေပး မထားဘူး။ ျမန္မာျပည္က သတၱဳ ပညာသင္ ရွမ္းအမ်ိဳးသားတေယာက္ အျဖစ္သာ အသိေပးထားတယ္။

၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလဆန္းမွာ ျပည္ေတာ္ျပန္လာတဲ့ သူတို႔သေဘၤာ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကို ကပ္ခ်ိန္မွာ ကမ္းလံုးၫြတ္ ႀကိဳဆိုေနတဲ႔ ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ အင္ဂီက ႀကိဳဆိုသူေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ စီးလာတဲ႔ သေဘၤာေပၚမွာ အေရးႀကီး ပုဂိၢဳလ္တေယာက္ေတာ့ ပါလာၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီ ပရိသတ္ဟာ သူ႔ခင္ပြန္း ေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္ကို လာႀကိဳေနတာလို႔ အင္ဂီ မသိဘူး။ စဝ္ၾကာဆိုင္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ သူဟာ သီေပါေစာ္ဘြား ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ပရိသတ္ႀကီးက သူ႔ကို လာႀကိဳေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။

ေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္ကလည္း အင္ဂီကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ အင္ဂီကလည္း ရွမ္းစကား၊ ျမန္မာ စကားကို သင္ယူတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ႏိုင္ငံျခားသူလို မေနထိုင္ဘဲ ပီဘိ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးတေယာက္လို သူ႔ဘဝကို ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္တယ္။ ေစာ္ဘြား စဝ္ၾကာဆိုင္က အင္ဂီကို စဝ္သုစႏၵီ ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ မဟာေဒဝီ တင္ေျမႇာက္တယ္။

စဝ္ၾကာဆိုင္နဲ႔ အင္ဂီတို႔ အတြဲညီညီ ျပည္သူ လူထု အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။ ကိုရဲေအာင္က သူရဲ႕ “သုစႏၵီ” သီခ်င္း ဒုတိယပိုဒ္မွာ ဆက္ေရး ထားတယ္။

“ေစတနာ သဒၶါပြား စ႐ိုက္တူညီ – စဝ္ၾကာ ဆိုင္ရဲ႕ ဘဝအေဖာ္သည္ – ဘာသာစံု ႐ိုင္းပင္းၿပီး ကူညီ – ေတာင္ေပၚ တို႔ရွမ္းရဲ႕ ပထဝီ … ေရႊေရာင္လႊမ္းလို႔ အစြမ္းကိုယ္စီ … ဂုဏ္ယူသည္ ဘိုးဘြားရဲ႕ အေမြတည္”

ကိုရဲေအာင္က “သီခ်င္းကို ျမန္မာဘာသာ၊ ရွမ္းဘာသာ၊ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေရးသား သီဆိုထားတယ္။ အန္တီ အင္ဂီက သူမေသခင္ သီေပါ ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္ေနတာလဲ ဆိုတာကို ၾကည့္ သြားခ်င္ပါတယ္ တဲ႔။ သီခ်င္း ဗီစီဒီမွာ သီေပါ႐ႈခင္း အ႐ုပ္ေတြလည္း ထည့္ထားတယ္။ ဒီ ဗီစီဒီကို ခံစား သူတိုင္းအတြက္ သီေပါရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္း ေတြ၊ ရွမ္း စာဆိုေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေတြလည္း တပါတည္း ထည့္ထားတယ္။ အန္တီ အင္ဂီဆီလည္း ပို႔ေပးရမယ္” လို႔ ဆိုတယ္။

ကိုရဲေအာင္က သူ႔တာဝန္တခုကို လုပ္ေဆာင္ ၿပီးစီးသြားသလို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၿပံဳးေနတယ္။ ။

(ေက်ာ္ရင္ျမင့္သည္ မႏၲေလးအေျခစိုက္ စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာ တဦးျဖစ္သည္။)

ဧရာ၀တီ-သတင္း႒ာန by minkoko110

Original link - http://burma.irrawaddy.org/article/2015/08/22/80127.html

Read More »